W każdym przypadku stosowania ust. 3 dotyczącego zwolnienia podatkowego w państwie źródła, powstaje pytanie o sposób udowodnienia, że mamy do czynienia np. z występem finansowanym lub organizowanym (wymiana kulturalna) przez przedstawicieli państw. W mojej ocenie przepis nie ustanawia wymogu urzędowego poświadczenia ww. okoliczności, a zatem wymóg taki nie powinien być stawiany podatnikom i płatnikom. Brak jest przepisu analogicznego jak regulacja dotycząca certyfikatu rezydencji, że tylko tego rodzaju dokument pozwala na zastosowanie umowy międzynarodowej (a żaden inny środek dowodowy wykazujący rezydencję podatkową zagranicznego podatnika nie jest wystarczający). Okoliczność finansowania występu ze środków publicznych lub organizowania go w ramach wymiany kulturalnej może być wykazywana przy użyciu każdego środka dowodowego dopuszczonego przepisami ordynacji podatkowej. Może nim być także oświadczenie artysty, które może być poddane weryfikacji przez organ podatkowy.
Organy podatkowe prezentują z zasady odmienny pogląd. Izba Skarbowa w Warszawie w interpretacji z 27 kwietnia 2011 r. (IPPB5/423-147/11-3/AJ) stwierdziła, że: „w przypadku, gdy niepobranie podatku wynika z okoliczności, iż działalność osoby prawnej realizowana jest w ramach wymiany kulturalnej, brak obowiązku pobrania podatku będzie uwarunkowany uzyskaniem zaświadczenia z polskiego Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego lub odpowiednich władz drugiego państwa potwierdzającego tę okoliczność". Tak też Izba Skarbowa w Poznaniu w piśmie z 5 października 2010 r. (ILPB4/423-73/10-2/ŁM).
Pogląd korzystny dla podatników i płatników wyraził natomiast NSA w wyroku z 12 grudnia 2013 r. (II FSK 2960/11): „Wobec tego, że do obowiązków płatnika należy obliczenie i pobranie od podatnika podatku i wpłacenie go we właściwym terminie organowi podatkowemu, jest rzeczą oczywistą, że nie jest on uprawniony do prowadzenia postępowania w celu uzyskania dokumentu potwierdzającego wykonywanie przez podatnika działalności w ramach wymiany kulturowej aprobowanej przez państwo, w którym ma miejsce zamieszkania. Trafne jest stanowisko Sądu pierwszej instancji, że wystarczającym dowodem uwzględniającym niepobranie podatku w rozpoznawanym stanie faktycznym jest przedstawienie płatnikowi certyfikatu rezydencji (art. 29 ust 2 u.p.d.o.f.) oraz oświadczenia o wykonywaniu działalności w ramach wymiany kulturowej aprobowanej przez kraj, w którym mieszka".
