15 lipca 2016 r. do prawa polskiego wprowadzona została klauzula ogólna przeciwko unikaniu opodatkowania (tzw. GAAR – General Anti Avoidance Rule).
Klauzula jest zespołem przepisów, uniemożliwiających podatnikom działania, które, mimo że w świetle przepisów są legalne i dopuszczalne, zmierzają jedynie, bądź przede wszystkim do obniżenia bądź uniknięcia opodatkowania. Istotą tych przepisów jest dopuszczenie do oceniania przez organ skutków podatkowych czynności w taki sposób, aby pominąć korzyść podatkową będącą jej skutkiem.
Dlatego obecnie, w zasadzie wszelkie czynności dokonywane przez przedsiębiorców mogą podlegać wnikliwej analizie przez organy skarbowe w celu ustalenia, czy przypisywane im przez podatnika skutki podatkowe zostały ustalone prawidłowo. Dotyczy to przede wszystkim procesów restrukturyzacyjnych i transakcji na aktywach, takich jak udziały, akcje, nieruchomości. Niniejsze opracowanie ma na celu krótkie podsumowanie roku obowiązywania nowych przepisów i rysujących się na tym tle problemów i wątpliwości w kontekście działań restrukturyzacyjnych.
Trzy przesłanki
Celem klauzuli jest zakwestionowanie skutków podatkowych czynności (lub ich zespołu), które w świetle przepisów mogą zostać uznane za unikanie opodatkowania. Warunkiem uznania, że czynność ma na celu unikanie opodatkowania, a więc, że może być do niej zastosowana klauzula, wymaga spełnienia kilku przesłanek.
1. Czynność została dokonana przede wszystkim w celu osiągnięcia korzyści podatkowej.
