W konsekwencji dyrektor izby skarbowej uchylił decyzję.
Naruszenie w oczywistych okolicznościach
Gdy organ drugiej instancji stwierdzi, że rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji narusza przepisy prawa materialnego lub procesowego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy bądź jest nieprawidłowe z punktu widzenia celowości lub słuszności, może uchylić zaskarżoną decyzję w całości lub w części i w tym zakresie orzec co do istoty sprawy.
„Rozstrzygnięcie takie może zostać podjęte wówczas, gdy organ II instancji nie ma wątpliwości co do stanu faktycznego i nie stwierdził potrzeby dodatkowego postępowania w celu uzupełnienia dowodów w sprawie" (wyrok NSA z 16 marca 2011 r., II FSK 1787/09). Zgodnie z tym orzeczeniem, jeżeli organ odwoławczy obok naruszenia przepisów, stwierdza potrzebę przeprowadzenia w sprawie dodatkowych dowodów, to jego rozstrzygnięcie powinno mieć charakter kasatoryjny, tj. powinien on uchylić decyzję i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia.
Reformationis in peius
Zgodnie z art. 234 o.p., organ odwoławczy nie może wydać decyzji na niekorzyść strony odwołującej się (zakaz reformationis in peius), chyba że zaskarżona decyzja rażąco narusza prawo lub interes publiczny.
Przepis ten znajdzie zastosowanie jedynie gdy organ drugiej instancji będzie merytorycznie rozpoznawał sprawę co do jej istoty. Zgodnie bowiem z orzeczeniem WSA w Łodzi z 3 grudnia 2010 r. (I SA/Łd 1239/10): „Artykuł 234 o.p. nie ma zastosowania w tych przypadkach, gdy organ odwoławczy utrzymuje zaskarżoną decyzję w mocy, jak i wówczas gdy wydaje decyzję kasacyjną, przekazując sprawę do ponownego rozpatrzenia. Ponieważ adresatem analizowanego przepisu jest organ rozpatrujący odwołanie, przepisem tym nie jest związany organ pierwszej instancji przy ponownym rozpoznaniu sprawy".
Jeżeli chodzi o wyjaśnienie pojęć nieostrych, takich jak „na niekorzyść strony" lub „rażące naruszenie prawa", to z pomocą przychodzi doktryna prawa podatkowego oraz orzecznictwo.