30 czerwca podatnik złożył dwa pisma:
1) wniosek o uzupełnienie decyzji, w której fiskus określił zobowiązanie podatkowe w VAT,
2) odwołanie od ww. decyzji.
Postanowieniem z 26 października organ podatkowy stwierdził niedopuszczalność odwołania. W uzasadnieniu wskazał, że zgodnie z art. 213 § 1 o.p. stronie przysługuje prawo do wniesienia żądania uzupełnienia decyzji co do jej rozstrzygnięcia w terminie 14 dni od dnia jej doręczenia. W tym samym terminie strona ma prawo wniesienia odwołania. Środki te wzajemnie się wykluczają. Jeżeli strona decyduje się na wniesienie wniosku o uzupełnienie decyzji, to odwołanie będzie mogła wnieść dopiero po doręczeniu decyzji w przedmiocie jej uzupełnienia. Sąd administracyjny potwierdził prawidłowość rozstrzygnięcia fiskusa.
(Przykład opracowano na podstawie wyroku NSA z 24 stycznia 2012 r., I FSK 1464/10).
W przypadku jednoczesnego złożenia odwołania i wniosku o uzupełnienie decyzji pojawia się problem, czy już wysłane do urzędu odwołanie nabiera mocy prawnej po zakończeniu postępowania w sprawie o uzupełnienie. A może trzeba złożyć ponownie odwołanie do urzędu w terminie, kiedy zakończy się spór o uzupełnienie? W praktyce z przyczyn ostrożnościowych podatnicy, którzy niepotrzebnie złożyli w tym samym czasie oba te pisma, składają odwołanie od decyzji ponownie. Opisanej niepewności prawnej można uniknąć, kierując je do organu podatkowego w odpowiedniej kolejności.
Skarga do sądu
Wniosek o uzupełnienie ma także wpływ na obliczenie terminu do wniesienia skargi do WSA na decyzję (lub postanowienie) kwestionowaną przez podatnika.
Przykład
22 stycznia podatnik otrzymał postanowienie o odmowie stwierdzenia nieważności ostatecznego postanowienia o kosztach postępowania w zakresie podatku od spadków i darowizn. Na podstawie art. 219 o.p. do postanowień stosuje się odpowiednio przepisy o uzupełnieniu decyzji.
24 stycznia podatnik wniósł o uzupełnienie tego postanowienia (co do rozstrzygnięcia), a 19 marca organ odwoławczy odmówił uzupełnienia postanowienia. 30-dniowy termin na wniesienie skargi do WSA minął 18 kwietnia. Podatnik skierował do sądu skargę po tym terminie – 19 kwietnia.
(Przykład opracowano na podstawie postanowienia WSA w Gliwicach z 30 lipca 2018 r., I SA/Gl 588/18).
Nawet błędny wniosek daje zamierzony skutek
Nawet złożenie wniosku o uzupełnienie decyzji, który w oczywisty sposób jest błędny, powoduje odroczenie terminu złożenia odwołania.
Przykład
Podatnik otrzymał niekorzystną decyzję w sprawie podatku od nieruchomości. Złożył wniosek o uzupełnienie jej uzasadnienia o dane z ewidencji podatkowej nieruchomości. Wniosek nie zostanie rozpatrzony pozytywnie, gdyż uzasadnienie nie podlega art. 213 o.p. Nakaz, by decyzja zawierała uzasadnienie faktyczne i prawne, zawarty jest bowiem w art. 210 § 1 pkt 6 o.p.
(Przykład opracowano na podstawie wyroku WSA w Opolu z 12 grudnia 2016 r., I SA/Op 288/16).
Przykład
Podatnik złożył wniosek o uzupełnienie w decyzji pouczenia o trybie i sposobie wniesienia odwołania o wskazanie adresu organu II instancji. Nie można domagać się uzupełnienia decyzji o tę informację. Artykuł 223 § 1 o.p. stanowi, że odwołanie wnosi się za pośrednictwem organu, który wydał decyzję. Dlatego brak znajomości adresu organu odwoławczego nie może odebrać żadnych uprawnień podatnika ani pogorszyć jego sytuacji w sporze z fiskusem.
Przykład
Organ podatkowy wszczął z urzędu postępowanie w sprawie podatku dochodowego, a podatnik złożył wniosek o umorzenie postępowania jako bezprzedmiotowego. Podatnik otrzymał niekorzystną dla siebie decyzję określającą wysokość zobowiązania podatkowego. Następnie złożył wniosek o uzupełnienie tej decyzji o odniesienie się przez organ podatkowy do wniosku o umorzenie postępowania. Organ podatkowy odmówił. Sprawa trafiła do sądu, który uznał, że określenie wysokości zobowiązania podatkowego jest równoznaczne z przyjęciem przez organ podatkowy, że w sprawie nie zachodzą przesłanki uzasadniające umorzenie postępowania podatkowego. Zbędne jest umieszczenie tego wniosku w sentencji decyzji.
(Przykład opracowano na podstawie wyroku WSA w Lublinie z 12 kwietnia 2017 r., I SA/Lu 985/16).
podstawa prawna: art. 213 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (tekst jedn. DzU z 2018 r. poz. 800 ze zm.)