3. przesłuchanie podejrzanego
(zob. orzeczenia Sądu Najwyższego: postanowienie z dnia 24 kwietnia 2007 r., IV KK 31/07, wyrok z dnia 2 czerwca 2010 r, V KK 376/09, wyrok z dnia 24 kwietnia 2013 r, V KK 453/12).
Aby można było mówić o skutecznym przerwaniu biegu przedawnienia musza być wszystkie powyższe trzy przesłanki razem i jednocześnie spełnione.
Wskazać również należy, że Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 17 lipca 2012 r. (P 30/11, OTK-A 2012/7/81), rozpatrując pokrewne zagadnienie stwierdził, że art. 70 § 6 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, w zakresie, w jakim wywołuje skutek w postaci zawieszenia biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego w związku z wszczęciem postępowania karnego lub postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe, o którym to postępowaniu podatnik nie został poinformowany najpóźniej z upływem terminu wskazanego w art. 70 § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, jest niezgodny z zasadą ochrony zaufania obywatela do państwa i stanowionego przez nie prawa wynikającą z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Co więcej, zaznaczył jednocześnie, że zgodnie z art. 313 § 1 KPK (stosowanym na podstawie art. 113 KKS w postępowaniu karnym skarbowym), postanowienie o przedstawieniu zarzutów rozpoczynające fazę postępowania in personam jest sporządzane, jeżeli dane istniejące w chwili wszczęcia śledztwa lub zebrane w jego toku uzasadniają dostatecznie podejrzenie, że czyn popełniła określona osoba. To postanowienie ogłasza się niezwłocznie podejrzanemu i przesłuchuje się go, chyba, że ogłoszenie postanowienia lub przesłuchanie podejrzanego nie jest możliwe z powodu jego ukrywania się lub nieobecności w kraju. Postanowienie o przedstawieniu zarzutów zawiera wskazanie podejrzanego, dokładne określenie zarzucanego mu czynu i jego kwalifikacji prawnej. Dopiero, zatem na tym etapie podatnik uzyskuje informację o wszczętym przeciwko niemu postępowaniu karnym lub karnym skarbowym, które rodzi skutek w postaci przedłużenia biegu terminu przedawnienia karalności przestępstwa lub przestępstwa (wykroczenia) skarbowego.
Stwierdzić trzeba, że poprzez art. 113 § 1 KKS w postępowaniu w sprawach o przestępstwa skarbowe i wykroczenia skarbowe stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania karnego, jeżeli przepisy Kodeksu karnego skarbowego nie stanowią inaczej.
Odpowiednie zastosowanie w postępowaniach karnoskarbowych znajduje także przepis art. 313 § 1 KPK. A więc dla przyjęcia, iż nastąpiło przekształcenie się postępowania przygotowawczego z fazy in rem w fazę adpersonam, niezbędne jest - co do zasady - łączne dokonanie trzech czynności procesowych, tj.: sporządzenie postanowienia o przedstawieniu zarzutów, jego niezwłoczne ogłoszenie i przesłuchanie podejrzanego. Niezwłoczne ogłoszenie oznacza ogłoszenie w najszybszym możliwym terminie. Już w momencie sporządzenia postanowienia o przedstawieniu zarzutów powinny zostać podjęte także czynności związane z wezwaniem podejrzanego do stawiennictwa w realnym terminie i jeżeli nie wystąpią przeszkody wskazane w art. 313 § 1 KPK in fine, to obowiązkiem organu ścigania jest wykonanie wymienionych w tym przepisie czynności - sporządzenie, ogłoszenie i przesłuchanie podejrzanego - w możliwie krótkich odstępach czasu. Obowiązek „niezwłocznego" ogłoszenia postanowienia o przedstawieniu zarzutów ciąży tym samym na organie procesowym i wyłącznie z przyczyn praktycznych, takich jak ukrywanie się podejrzanego lub nieobecność w kraju, możliwe jest w tym względzie opóźnienie. Zgodnie z art. 313 § 1 in fine KPK zwolnienie z obowiązku promulgacji postanowienia o przedstawieniu zarzutów, tj. ogłoszenia postanowienia lub przesłuchania podejrzanego dla skuteczności postanowienia o przedstawieniu zarzutów dotyczy sytuacji, w której podejrzany ukrywa się lub jest nieobecny w kraju. Wyrok Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 5 czerwca 2014 r. XIII Ka 379/14.
