PIT: najem lokali wycofanych z firmy nie daje prawa do ryczałtu - wyrok NSA

Wycofanie nieruchomości wykorzystywanych w działalności z ewidencji środków trwałych i zaprzestanie dokonywania dalszych odpisów amortyzacyjnych nie oznacza, że przestają one być związane z dotychczasową działalnością.

Publikacja: 28.12.2017 01:00

PIT: najem lokali wycofanych z firmy nie daje prawa do ryczałtu - wyrok NSA

Foto: 123RF

Tak uznał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 25 października 2017 r. (II FSK 1487/17).

Stan faktyczny

Przedsiębiorca prowadzi jednoosobową firmę. Posiada trzy nieruchomości gruntowe zabudowane budynkami i budowlami oraz trzy lokale, które wykorzystuje w prowadzonej działalności gospodarczej. Budynki i lokale wchodzące w skład tych nieruchomości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych. Przychody z działalności przedsiębiorca opodatkowuje PIT na zasadach ogólnych. Zaznaczył jednak, że zamierza zaprzestać wykorzystywania nieruchomości do prowadzonej działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o PIT i wycofać je z ewidencji środków trwałych. Nie będzie ich dalej amortyzował. Nieruchomości chce wykorzystywać m.in. do najmu.

Przedsiębiorca zapytał, czy będzie miał prawo opodatkować przychody z najmu nieruchomości wycofanych z ewidencji środków trwałych ryczałtem ewidencjonowanym. Sam nie widział do tego przeszkód. W jego ocenie wycofanie nieruchomości z ewidencji środków trwałych i przeniesienie ich do jego majątku osobistego pozwala na ich wynajem poza działalnością gospodarczą. Przychody osiągane z tego tytułu zostały wskazane w ustawie o PIT jako osobne źródło i mogą być opodatkowane m.in. ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych.

Inaczej sprawę widział jednak fiskus. Stwierdził, że przychody uzyskiwane z najmu, nawet jeżeli uprzednio nieruchomości zostaną wycofane z ewidencji środków trwałych, powinny być zaliczone do pozarolniczej działalności gospodarczej i opodatkowane w sposób przewidziany dla tego źródła przychodów. Każde działanie wypełniające przesłanki działalności gospodarczej jest bowiem w rozumieniu przepisów o PIT pozarolniczą działalnością gospodarczą, niezależnie od tego czy podatnik ją zarejestrował. W ocenie fiskusa, wbrew twierdzeniom podatnika, jego działania nie będą miały ze swej istoty charakteru przypadkowego, incydentalnego. Również sposób prowadzenia najmu i jego szeroka skala potwierdzają uznanie go za działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o PIT. W konsekwencji, przychody uzyskane z najmu nieruchomości nie mogą być opodatkowane zryczałtowanym podatkiem dochodowym.

Rozstrzygnięcie

Podatnik nie zgadzał się z taką wykładnią. Zaskarżył interpretację, ale WSA w Warszawie oddalił jego skargę. Racji nie przyznał mu także Naczelny Sąd Administracyjny.

NSA zauważył, że ustawodawca wyodrębnił jako osobne źródło przychodów: najem, podnajem, dzierżawę, poddzierżawę oraz inne umowy o podobnym charakterze, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą. W ustawie podatkowej nie zawarto jednak definicji najmu czy dzierżawy. Odwołując się do orzecznictwa NSA wskazał, że spełnienie cech działalności gospodarczej (tzw. przesłanek pozytywnych) nie ma decydującego wpływu na kwalifikację uzyskanych z najmu (dzierżawy) przychodów do działalności. Czynności podejmowane w zakresie najmu czy dzierżawy nieruchomości z istoty swojej wypełniają bowiem cechy charakteryzujące działalność gospodarczą.

W ocenie NSA, jedynym kryterium wyłączającym zastosowanie art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o PIT, w odniesieniu do umów najmu czy dzierżawy, jest związanie składników majątkowych będących przedmiotem takiego stosunku prawnego z działalnością gospodarczą, co wynika z końcowego zapisu tego przepisu. Warunek ten odnosi się do działalności gospodarczej prowadzonej przez podatnika (wynajmującego), a nie przez najemcę.

NSA podkreślił, że o istnieniu takiego związku (powiązania) składników majątku podatnika będących przedmiotem najmu z jego działalnością może świadczyć ich faktyczne wykorzystywanie w prowadzonej przez podatnika firmie, niezależnie od tego czy skorzystał on z prawa amortyzacji środków trwałych. Przesłanka związania składników majątku z działalnością gospodarczą (wykorzystania) zostanie spełniona również wtedy, gdy podatnik dokonał takiego ich powiązania z prowadzoną działalnością gospodarczą (prowadzonym przedsiębiorstwem), że uzyskuje dzięki temu z tej działalności konkretne korzyści, w tym podatkowe.

Zdaniem NSA, w spornej sprawie skarżący faktycznie wykorzystuje opisane nieruchomości do prowadzonej działalności gospodarczej. Stały się one częścią przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 551 kodeksu cywilnego. Co więcej, skarżący wprowadził je do ewidencji środków trwałych, dokonując odpisów amortyzacyjnych. Podatnik już wtedy zadecydował więc o powiązaniu przedmiotowych nieruchomości z prowadzoną działalnością gospodarczą. Zamiar wycofania nieruchomości z ewidencji i zaprzestanie ich amortyzacji nie zmieni tego, że wciąż będą one związane z nadal prowadzoną działalnością. Będzie to zatem kontynuacja dotychczas prowadzonej działalności gospodarczej, która będzie nastawiona na osiągnięcie zysku (zarobkowa), powtarzalna (ciągła), prowadzona na szeroką skalę, w sposób zorganizowany stosownie do jej przedmiotu i profesjonalnie.

Tym samym, przychody z wynajmu posiadanych nieruchomości nie mogą być opodatkowane ryczałtem.

masz pytanie, wyślij e-mail do autorki: a.tarka@rp.pl

Zdaniem eksperta

Mirosław Siwiński, radca prawny, doradca podatkowy, dyrektor Departamentu Podatków Kancelarii Prof. W. Modzelewskiego

Komentowany wyrok NSA może budzić pewne kontrowersje. Z jednej bowiem strony sąd dogłębnie przeanalizował zarówno charakter wynajmu (słusznie zauważając podobieństwa do działalności gospodarczej) oraz wzajemny stosunek art. 5a pkt 6 i art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o PIT, ale wątpliwości, moim zdaniem zresztą niesłusznie, rozstrzygnął na niekorzyść podatnika. Oczywiście, że fakt wycofania nieruchomości z ewidencji środków trwałych może budzić pewne podejrzenia co do intencji podatnika, ale zarówno organy, jak i sądy powinny się kierować prawem i dowodami, a nie podejrzeniami i własnymi przekonaniami. Co zaś do treści prawa, to trudno uznać, że przepis nazywający dane źródło przychodu (art. 10 ust. 1 pkt 6) ma charakter szczególny do przepisu definiującego źródło przychodu (art. 5a pkt 6) – nawet jeżeli dotyczą innych źródeł przychodu. Zawsze bowiem przepis definicyjny musi być uznany za lex specialis.

Ponadto, sam fakt wycofania danego środka trwałego z ewidencji działalności nie może być pozbawiony doniosłości prawnej. Podatnicy muszą mieć bowiem w ręku instrument pozwalający na zademonstrowanie swojej woli odnośnie do zaliczania określonych składników majątku do majątku prywatnego i gospodarczego – zgodnie z art. 14 ust. 2 ustawy o PIT. Taka jest bowiem istota jednoosobowej działalności gospodarczej. Nie można bowiem liczyć na rzetelność KAS w tym zakresie, która zawsze jest zainteresowana wyższym opodatkowaniem, czego ta sprawa jest doskonałym przykładem. Praktyka uczy, że jedyne, co może zabezpieczać podatników, to mniejszy luz interpretacyjny, bo wspomniana wyżej zasada (art. 2a ordynacji podatkowej) jak na razie jest przepisem martwym.

Tak uznał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 25 października 2017 r. (II FSK 1487/17).

Stan faktyczny

Pozostało 99% artykułu
2 / 3
artykułów
Czytaj dalej. Subskrybuj
Spadki i darowizny
Poświadczenie nabycia spadku u notariusza: koszty i zalety
Prawo w Firmie
Trudny państwowy egzamin zakończony. Zdało tylko 6 osób
Podatki
Składka zdrowotna na ryczałcie bez ograniczeń. Rząd zdradza szczegóły
Ustrój i kompetencje
Kiedy można wyłączyć grunty z produkcji rolnej
Sądy i trybunały
Reforma TK w Sejmie. Możliwe zmiany w planie Bodnara