Tak uznał Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 19 września 2018 r. (0114-KDIP2-2.4010.267.2018.1.AM).
Wnioskodawca (spółka) jest polskim podatnikiem CIT, rezydentem podatkowym w Polsce, działającym w branży chemicznej. W związku z prowadzoną działalnością, nabywa lub wytwarza we własnym zakresie środki trwałe oraz nabywa wartości niematerialne i prawne, które będą podlegały amortyzacji podatkowej. Zakup lub wytworzenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych może się odbywać ze środków własnych spółki albo z wykorzystaniem finansowania zewnętrznego. W szczególności spółka może wykorzystywać środki finansowe pozyskane na podstawie umowy kredytu bankowego lub na podstawie umów pożyczek zawartych z innymi podmiotami. W związku z tym, spółka może ponosić koszty związane z pozyskaniem oraz korzystaniem z finansowania, które będą spełniać definicję kosztów finansowania dłużnego z art. 15c ustawy o CIT. Przedmiotowe wydatki mogą być poniesione lub naliczone do dnia oddania danego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a zatem zostaną zaliczone do ich wartości początkowej.
Czytaj także: PIT i CIT: całkowicie zamortyzowane środki trwałe też można ulepszyć
Mając na uwadze obowiązujące od 2018 r. przepisy dotyczące limitowania kosztów finansowania dłużnego, spółka powzięła wątpliwość, w jaki sposób powinna ustalić jaka część odpisu amortyzacyjnego, zaliczonego do kosztów uzyskania przychodów w danym okresie, odnosi się do poniesionych kosztów finansowania dłużnego. Zdaniem spółki, kosztem finansowania dłużnego w danym roku podatkowym będzie taka część odpisu amortyzacyjnego, która odpowiada proporcji, w jakiej całość kosztów finansowania dłużnego zaliczona do wartości początkowej tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej pozostaje w stosunku do całej wartości początkowej tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.
Organ uznał to stanowisko w całości za prawidłowe.
