Sprawa dotyczyła obowiązków płatnika, związanych udostępnieniem członkom zarządu mieszkania służbowego. We wniosku o interpretację spółka wyjaśniła, że w związku z wejściem w życie ustawy o zasadach kształtowania wynagrodzeń osób kierujących niektórymi spółkami, podpisała z członkami zarządu umowę o świadczenie usług zarządzania. Członkowie zarządu wykonują swoje obowiązki w różnych miejscach. Część z nich zmuszona jest do częstych przyjazdów do siedziby spółki.
Ponieważ wymagana jest ich pełna dyspozycyjność podczas pełnienia obowiązków służbowych, w celu ograniczenia wydatków na noclegi w hotelach spółka wynajęła mieszkanie dla celów służbowych. Może z niego korzystać członek zarządu na czas wykonywania obowiązków służbowych. We wniosku spółka szczegółowo opisała zasady korzystania z mieszkania i zapytała, czy ciążą na niej obowiązki płatnika z tytułu nieodpłatnego udostępniania członkom zarządu wynajętego przez nią mieszkania służbowego.
Fiskus odpowiedział, że tak. Wyjaśnił, że pojęcie nieodpłatnego świadczenia dla celów podatkowych ma szeroki zakres i należy przez nie rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne (tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu) przysporzenie, mające konkretny wymiar finansowy. W ocenie urzędników, formą takiego świadczenia może być niewątpliwie nieodpłatne udostępnienie mieszkania przez spółkę członkowi zarządu. Przy czym dla oceny nieodpłatności świadczeń nie ma znaczenia przyczyna, z powodu której tej odpłatności nie ustalono. W konsekwencji, zdaniem fiskusa, członek zarządu otrzyma nieodpłatne świadczenie, które należy zaliczyć do przychodów z działalności wykonywanej osobiście.
Spółka nie zgodziła się z taką wykładnią przepisów o PIT. Zaskarżyła interpretację, a Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach uwzględnił jej skargę.
Sąd odwołał się do orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. w sprawie tzw. nieodpłatnych świadczeń (K 7/13). Wynika z niego, że mogą one być uznane za przychód pracownika, jeśli spełnione są trzy przesłanki. Po pierwsze, świadczenia zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie). Po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. Po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich). WSA zgodził się, że choć wyrok TK dotyczy umów o pracę, można go zastosować do umowy świadczenia usług zarządzania.
