Tak orzekł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z 15 września 2015 r. (I SA/Kr 1200/15).
Spółka z siedzibą w Polsce była wierzycielem podmiotów z Czech oraz Słowacji i jednocześnie dłużnikiem spółki portugalskiej. W celu zwolnienia się z długu wykorzystała instytucję datio in solutum przewidzianą w art. 453 kodeksu cywilnego. Przeniesione zostały wierzytelności pożyczkowe w części głównej i odsetkowej, jak również roszczenia o zwrot dopłat do spółek.
We wniosku interpretacyjnym spółka stwierdziła, że koszt jest bezpośredni i powstaje w momencie zbycia wierzytelności. Spółka wskazała, że zarówno część główna pożyczki, jak i naliczone od niej odsetki powinny stanowić koszt uzyskania przychodu w przypadku przeniesienia wierzytelności na inny podmiot. Na poparcie swoich tez przytoczyła orzeczenia sądów administracyjnych, w których stwierdzono, że w przypadku przeniesienia roszczenia o spłatę pożyczki wraz z odsetkami, jako poniesiony wydatek należy zaliczyć również kwotę faktycznie wymagalnych odsetek (wyrok NSA z 21 listopada 2012 r., II FSK 1509/11).
Organ podatkowy zgodził się z wnioskodawcą w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu części głównej pożyczki i roszczeń o zwrot dopłat do spółek. Jednak ze względu na to, że odsetki od pożyczki nie wiązały się z poniesionym uprzednio wydatkiem, organ stwierdził, że nie spełniają przesłanek z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT i nie mogą być ujęte w kosztach.
Sąd oddalił skargę. W uzasadnieniu stwierdzono, że orzecznictwo przytoczone we wniosku interpretacyjnym odnosi się do sprzedaży wierzytelności, a nie do umowy datio in solutum. Zdaniem WSA w Krakowie nie można mieszać tych dwóch instytucji, ponieważ w przypadku datio in solutum nie mamy do czynienia z ceną. WSA w Krakowie podzielił stanowisko organu i wskazał, że za koszt mogą zostać uznane kwoty udzielonych pożyczek oraz wniesionych uprzednio dopłat do spółek. W kosztach nie mogą być natomiast ujęte odsetki od zbytych pożyczek, jako że w ich przypadku nie wystąpił element poniesienia wydatku.
