Taki wniosek płynie z interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 1 sierpnia 2017 r. (0113- -KDIPT2-3.4011.120.2017. 1.PW).
W celu uczestnictwa w projektach międzynarodowych polskie stowarzyszenie, na zlecenie Komisji Europejskiej, będzie opracowywać nowy program w zakresie bezpieczeństwa i wsparcia obszarów morskich oraz żeglugi. W tym celu do współpracy zostaną zaangażowane osoby uznawane na podstawie przepisów ustawy o PIT za nierezydentów podatkowych, które będą zawierać ze stowarzyszeniem umowy zlecenie lub umowy o dzieło. Za wykonanie przedmiotowych usług będzie im przysługiwać wynagrodzenie wypłacane na podstawie przepracowanych „dniówek" lub w zryczałtowanej kwocie, a ponadto będzie im przysługiwać refundacja tzw. „kosztów zwrotnych", takich jak diety, zakwaterowanie, zwrot kosztów dojazdów, tłumaczeń, najmu biura za granicą czy organizacji warsztatów. Istotne jest, że zakontraktowane usługi będą wykonywane poza terytorium RP, a zaangażowane w nie osoby zagraniczne mają miejsce zamieszkania w kraju, z którym Polska nie podpisała umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.
W czym tkwi problem
Stowarzyszenie wystąpiło z wnioskiem o interpretację do Dyrektora KIS pytając, czy zwrot kosztów będzie źródłem dochodu dla wyżej wskazanych osób fizycznych (nierezydentów) świadczących za granicą usługi na rzecz stowarzyszenia na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło.
W ocenie wnioskodawcy, wartość wymienionych kosztów zwrotnych nie będzie stanowić dla zleceniobiorców przychodu, który podlegałby opodatkowaniu PIT. Podstawą argumentacji w zakresie prawnopodatkowej kwalifikacji zwrotu kosztów przez podatnika był art. 742 kodeksu cywilnego, sankcjonujący uprawnienie zleceniobiorcy do zwrotu wydatków przez zleceniodawcę (na zasadzie obowiązku współdziałania zleceniodawcy ze zleceniobiorcą). Zwrot kosztów miał być wyłącznie koniecznym do poniesienia wydatkiem, będącym gwarantem prawidłowego wykonania usługi przez zleceniobiorcę. W ocenie stowarzyszenia za przychód uznać można wyłącznie ustaloną umownie kwotę wynagrodzenia nierezydenta, a nie dodatkowe „koszty zwrotne", które w rezultacie nie byłyby dla niego przysporzeniem majątkowym.
Fiskus nie zgodził się z podatnikiem
Odmiennego zdania był organ, który przede wszystkim zakwalifikował koszty zwrotne, podlegające refundacji, jako „inne nieodpłatne świadczenia", o których mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o PIT, odwołując się do komentarzy judykatury w tym względzie (m.in. uchwały NSA: z 18 listopada 2002 r., FPS 9/02 i z 16 października 2006 r., FPS 1/06, wyrok TK z 8 lipca 2014 r., K 7/13). Zgodnie z przytoczonym orzecznictwem, pojęcie „innych nieodpłatnych świadczeń" powinno być interpretowane szeroko i za takowe uznać należy każde zdarzenie gospodarcze i prawne, którego skutkiem jest nieodpłatne przysporzenie w ma- jątku danej osoby.
