W interpretacji z 1 września br. (IBPB-1-3/4510-137/15/AB) Izba Skarbowa w Katowicach rozstrzygnęła kwestię rozliczenia zachęt dla kontrahentów. Sprawa dotyczyła spółki komandytowej, która zajmuje się działalnością deweloperską i najmem powierzchni komercyjnych. Wybudowane przez nią nieruchomości są przeznaczane pod wynajem. Aby zachęcić potencjalnych najemców, spółka proponuje im korzyści finansowe polegające na pokryciu części kosztów prac adaptacyjnych typu fit-out. Nie jest to inwestycja w obcym środku trwałym, gdyż najemcy mają zagwarantowane prawo demontażu elementów wyposażenia biura po upływie okresu najmu, po którym kolejny najemca przeprowadza aranżację na własny użytek.
Wnioskodawca zadał pytanie dotyczące budynku biurowo-usługowego w stanie wykończonym (w 2009 r. została wydana decyzja o pozwoleniu na użytkowanie). Po wygaśnięciu umowy z dotychczasowym najemcą spółka chce wynająć powierzchnię w budynku kolejnej firmie. Potencjalnemu najemcy chce zaproponować tzw. cash contribution. Byłby to jej wkład gotówkowy w koszty prac aranżacyjnych typu fit-out (wynajmowanej powierzchni biurowej), mających dostosować biuro do wymagań nowego najemcy. Wkład ten obejmowałby również w całości lub części koszty przeprowadzki. W konsekwencji na podstawie umowy najmu spółka jednorazowo wypłaciłaby daną kwotę (cash contribution) na rzecz najemcy.
Spółka zapytała, czy cash contribution jest kosztem uzyskania przychodu komplementariusza, jako wspólnika spółki, oraz w którym momencie podlega odliczeniu. Jej zdaniem jest to koszt w dacie poniesienia. Fiskus uznał stanowisko spółki za prawidłowe. Przypomniał, że aby wydatek podlegał odliczeniu, muszą zostać spełnione łącznie następujące przesłanki: został poniesiony przez podatnika, jest definitywny (a więc bezzwrotny), pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, został poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, jest właściwie udokumentowany oraz nie jest wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Organ uznał, że wydatek planowany przez spółkę spełni te warunki. Zwrócił też uwagę, że spółka komandytowa nie jest podatnikiem CIT. Poniesiony wydatek może być kosztem uzyskania przychodu wspólników, proporcjonalnie do ich udziału w zyskach.
Z kolei aby ustalić moment odliczenia, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. Można je podzielić na bezpośrednio związane z przychodami (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz koszty pośrednie, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia.
Zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT koszty pośrednie są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, to są kosztami uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.
