Najnowszy wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego (II FSK 1908/14) w sprawie dzierżawy znaków towarowych może postawić pod znakiem zapytania popularną w ostatnim czasie metodę optymalizacji z użyciem znaków. Spór dotyczy zaliczenia czynszu dzierżawnego do właściwego źródła przychodów, co ma decydujące znaczenie dla określenia stawki opodatkowania.
Prawo własności przemysłowej określa, że znakiem towarowym może być każde oznaczenie, pozwalające odróżnić towary jednego przedsiębiorstwa od innego, np. wyraz, rysunek, ornament oraz melodia. Przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku w sposób zarobkowy. Prawo ochronne jest zbywalne i podlega dziedziczeniu.
Sprawa rozpatrywana przez NSA dotyczyła podatnika, właściciela znaku towarowego w formie słownej, zarejestrowanego w Urzędzie Harmonizacji Rynku Wewnętrznego w Alicante. Podatnik zamierza podpisać umowę dzierżawy znaku. Chciał uzyskać potwierdzenie, że czynsz dzierżawny stanowi przychód ze źródła, jakim jest najem i dzierżawa, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o PIT, więc może zostać opodatkowany zryczałtowanym podatkiem od przychodów ewidencjonowanych w wysokości 8,5 proc.
Fiskus nie zgodził się z takim stanowiskiem. Sąd pierwszej instancji stanął po stronie podatnika, ale NSA poparł organy podatkowe. Uznał, iż czynsz dzierżawny za znak towarowy stanowi przychód z praw majątkowych, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 7 i art. 18 ustawy o PIT. Przychody te podlegają zatem opodatkowaniu według skali, czyli stawek 18 i 32 proc.
Jarosław Ziobrowski, adwokat i partner w Kancelarii Kurpisz Ziobrowski, podkreśla jednak, że przychody powinny być przypisywane do tego źródła, którego opis odpowiada sposobowi ich powstania.
