Przepisy ustaw o podatkach dochodowych stanowią, że w takim przypadku kontrahent jest zobowiązany niezwłocznie przedłożyć płatnikowi nowy certyfikat. Jeżeli tego nie zrobi, to przepisy przyznają płatnikowi pewną ochronę przy założeniu, że zmiana rezydencji nastąpiła w okresie 12 miesięcy od dnia wydania certyfikatu rezydencji. Zgodnie z nimi, jeżeli kontrahent nie przedstawił nowego certyfikatu, to może nastąpić „wyłączenie" odpowiedzialności za niepobranie podatku w odniesieniu do płatnika. Celem tej regulacji obowiązującej od 2015 r. było doprecyzowanie, że w przypadku niewypełnienia obowiązku aktualizacji certyfikatu następuje przeniesienie odpowiedzialności na podatnika i to niezależnie od tego, czy brak tej aktualizacji nastąpił z jego winy. Był to zatem ukłon ustawodawcy w stronę płatników.
Czytaj też:
Z początkiem 2019 r. płatnicy zostali zobowiązani przez ustawodawcę do dochowywania należytej staranności w procesie pobierania podatku u źródła. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika. W projekcie objaśnień zasad poboru podatku u źródła z 19 czerwca 2019 r. wydanym przez Ministerstwo Finansów wskazano, że m.in. w przypadku płatności większych kwot należy oczekiwać od płatników wyższych standardów należytej staranności. Zgodnie z tym projektem dochowanie wyższego standardu należytej staranności może polegać m.in. na okresowej weryfikacji danych kontrahenta zawartych w pozyskanym certyfikacie poprzez telefoniczne kontaktowanie się z tym kontrahentem lub konfrontację z danymi powszechnie dostępnymi. Nie jest natomiast doprecyzowane jak często taka weryfikacja powinna być przeprowadzana. Niewątpliwie przepisy obowiązujące od początku roku idą w odwrotnym kierunku niż opisane wyżej zmiany obowiązujące od 2015 roku.
