PIT: dopłata do opłaty za telefon służbowy a przychód pracownika

Wydatki ponoszone przez spółkę, związane z udostępnieniem i eksploatacją telefonów służbowych, nie stanowią przychodu pracownika z tytułu nieodpłatnych świadczeń.

Aktualizacja: 25.08.2019 14:39 Publikacja: 25.08.2019 11:45

PIT: dopłata do opłaty za telefon służbowy a przychód pracownika

Foto: Adobe Stock

W spółce zaczął obowiązywać regulamin korzystania ze służbowych telefonów komórkowych, w którym ustalono miesięczne limity kwotowe dla poszczególnych stanowisk na rozmowy telefoniczne wykonywane przez pracowników ze służbowych telefonów komórkowych. Zgodnie z regulaminem, limity mogą być przyznawane czasowo lub na stałe, a ich wysokości jest uzależniona od zajmowanego stanowiska oraz powierzonych pracownikowi obowiązków służbowych. Kolejny zapis regulaminu określa, że pracownicy mogą wykorzystywać telefony wyłącznie do celów służbowych. W sytuacji, gdy pracownik przekroczy przyznany miesięczny limit kwotowy, musi zapłacić różnicę pomiędzy wysokością kwoty brutto określonej na fakturze wystawionej przez operatora sieci telefonii komórkowej dla danego numeru, a przyznanym mu miesięcznym limitem kwotowym. Czy wprowadzone limity kwotowe, obejmujące zbiór poniesionych kosztów (opłat abonamentowych, połączeń telefonicznych, przesyłanych wiadomości tekstowych, multimedialnych i innych usług będących częściami składowymi wymienionymi na fakturze rozliczeniowej) i kwoty przekroczeń tych limitów powinny zwiększać podstawę opodatkowania z tytułu przychodów ze stosunku pracy, od którego spółka jako płatnik powinna pobrać zaliczkę na PIT? – pyta czytelnik.

Czytaj także:

Korzystanie przez pracownika z telefonu służbowego do prywatnych celów a PIT

Przychodami (...) są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (zob. art. 11 ust. 1 ustawy o PIT). Ustawa o PIT dokonuje specyfikacji źródeł przychodów zaliczając do nich m.in. przychody ze stosunku pracy (zob. art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT).

Osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej (dalej: zakłady pracy) mają obowiązek jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy (...) (zob. art. 31 ustawy o PIT).

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych (art. 12 ust. 1 ustawy o PIT).

Za pracownika natomiast (...) uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy (zob. art. 12 ust. 4 ustawy o PIT).

Za przychód ze stosunku pracy i pokrewnych należy uznać zatem każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Zatem nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika ze stosunku pracy – gdy świadczenie to powoduje wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia: w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej lub w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku. Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika, gdy zostało spełnione za zgodą pracownika, tj. gdy pracownik skorzystał z niego w pełni dobrowolnie. Zatem, pracodawca spełnił określone świadczenie na rzecz pracownika, gdy dysponował uprzednią zgodą pracownika na jego przyjęcie. Przychód pracownika będzie obejmował nieodpłatne świadczenie, gdy świadczenie to zostanie spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przyniesie pracownikowi korzyść w postaci powiększenia jego aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. W zakresie tego kryterium należy wskazać, że chodzi o realny charakter przysporzenia, jako warunku objęcia nieodpłatnego świadczenia podatkiem dochodowym. Nieodpłatne świadczenie jest przy- chodem pracownika, gdy korzyść jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi, tj. nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów. W sytuacji, gdy nieodpłatne świadczenie nie powoduje przysporzenia w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej, czy to w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku, to wówczas nie można mówić o przychodzie z tytułu nieodpłatnego świadczenia.

Przez pojęcie przychodu należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to musi zatem być rzeczywiste, a nie tylko potencjalne. Innymi słowy, o przychodzie można mówić tylko wtedy, kiedy podatnik wzbogaci się i stanowi to jego dodatkowy, definitywny majątek.

W analizowanej sprawie telefony służbowe wykorzystywane są przez pracowników jako narzędzia pracy (służą tylko celom służbowym). Ponadto, w sytuacji, gdy pracownik przekroczy przyznany miesięczny limit kwotowy, zobowiązany jest do uiszczenia różnicy pomiędzy wysokością kwoty brutto określonej na fakturze wystawionej przez operatora sieci telefonii komórkowej dla danego numeru, a przyznanym mu miesięcznym limitem kwotowym. Skoro spółka udostępnia służbowe telefony komórkowe wyłącznie do celów służbowych i przyznaje w związku z tym limity do wykorzystania na rozmowy służbowe nie sposób uznać, że pracownicy uzyskają przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń. Pracownicy ci uzyskiwaliby nieodpłatne świadczenia, gdyby korzystali z telefonów dla celów prywatnych, natomiast pracodawca ponosiłby koszty takiego korzystania w całości lub w części. Natomiast, w przypadku, gdy pracownik pokrywa koszt rozmów ponad ustalony limit, to w tym przypadku po stronie pracownika również nie powstanie przychód podatkowy.

Zatem wydatki ponoszone przez spółkę, związane z udostępnieniem i eksploatacją telefonów służbowych, nie będą stanowiły przychodu pracownika z tytułu nieodpłatnych świadczeń. W konsekwencji, na spółce nie będą, w tym zakresie, ciążyły obowiązki płatnika związane z poborem zaliczki na PIT.

Zaprezentowane stanowisko podzielił organ podatkowy w  interpretacji dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 28 maja 2019 r. (0114-KDIP3-3.4011. 167.2019.1.MP).

Autor jest doradcą podatkowym

Świadczenia nieodpłatne

Z powodu niejednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii „nieodpłatnego świadczenia", zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. (sygn. akt K 7/13). Trybunał Konstytucyjny definiując pojęcie „innych nieodpłatnych świadczeń" jako przychodu, w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o PIT wskazał, że za przychód pracownika mogą być uznane takie świadczenia, które:

- zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

- zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

- stanowią wymierną korzyść przypisaną indywidualnemu pracownikowi (korzyść nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego, z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

podstawa prawna: ustawa z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. DzU z 2018 r., poz. 1509 ze zm.)

W spółce zaczął obowiązywać regulamin korzystania ze służbowych telefonów komórkowych, w którym ustalono miesięczne limity kwotowe dla poszczególnych stanowisk na rozmowy telefoniczne wykonywane przez pracowników ze służbowych telefonów komórkowych. Zgodnie z regulaminem, limity mogą być przyznawane czasowo lub na stałe, a ich wysokości jest uzależniona od zajmowanego stanowiska oraz powierzonych pracownikowi obowiązków służbowych. Kolejny zapis regulaminu określa, że pracownicy mogą wykorzystywać telefony wyłącznie do celów służbowych. W sytuacji, gdy pracownik przekroczy przyznany miesięczny limit kwotowy, musi zapłacić różnicę pomiędzy wysokością kwoty brutto określonej na fakturze wystawionej przez operatora sieci telefonii komórkowej dla danego numeru, a przyznanym mu miesięcznym limitem kwotowym. Czy wprowadzone limity kwotowe, obejmujące zbiór poniesionych kosztów (opłat abonamentowych, połączeń telefonicznych, przesyłanych wiadomości tekstowych, multimedialnych i innych usług będących częściami składowymi wymienionymi na fakturze rozliczeniowej) i kwoty przekroczeń tych limitów powinny zwiększać podstawę opodatkowania z tytułu przychodów ze stosunku pracy, od którego spółka jako płatnik powinna pobrać zaliczkę na PIT? – pyta czytelnik.

Pozostało 84% artykułu
2 / 3
artykułów
Czytaj dalej. Kup teraz
Prawo karne
Przeszukanie u posła Mejzy. Policja znalazła nieujawniony gabinet
Prawo dla Ciebie
Nowe prawo dla dronów: znikają loty "rekreacyjne i sportowe"
Edukacja i wychowanie
Afera w Collegium Humanum. Wykładowca: w Polsce nie ma drugiej takiej „drukarni”
Edukacja i wychowanie
Rozporządzenie o likwidacji zadań domowych niezgodne z Konstytucją?
Praca, Emerytury i renty
Są nowe tablice GUS o długości trwania życia. Emerytury będą niższe