Wypełniając obowiązki wynikające z ustawy z dnia 9 marca 2017 r. o wymianie informacji podatkowych z innymi państwami, instytucja finansowa zobowiązana jest określić jurysdykcję, w której jej klienci powinni płacić podatki. Najczęściej wiąże się to z koniecznością ustalenia rezydencji podatkowej klienta. W celu uzupełnienia posiadanych danych instytucja finansowa może zwrócić się do klienta o podanie dodatkowych danych, jeżeli są one niezbędne do poczynienia wskazywanych ustaleń.
W celu wypełnienia swojego obowiązku klient przesyła instytucji finansowej stosowny formularz, w którego treści oświadcza o swoim statusie w świetle przepisów o CRS (Common Reporting Standard). Jedna z rubryk formularza przewiduje określenie rezydencji podatkowej – w tym miejscu klient wskazuje fakt bycia polskim lub zagranicznym rezydentem podatkowym. Potwierdzenie zagranicznej rezydencji podatkowej jest o tyle istotne, że nakłada na instytucje finansową obowiązek przekazania takiej informacji do lokalnych organów podatkowych, które następnie mogą wymieniać te informacje z organami podatkowymi kraju, którego rezydentem podatkowym jest dany klient.
Dla prawidłowego wypełnienia formularza kluczowe jest zatem określenie właściwej rezydencji podatkowej, która determinuje miejsce podlegania przez podatnika tzw. nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. obowiązkowi zapłaty podatku od całości swoich dochodów.
Poszczególne jurysdykcje określają indywidualnie sposoby uzyskiwania rezydencji podatkowej.
Przykład
W Polsce rezydencję podatkową uzyskuje się w związku z posiadaniem w naszym kraju centrum interesów osobistych lub gospodarczych lub w związku z przebywaniem w Polsce dłużej niż przez 183 dni w roku podatkowym.
