Sprawa dotyczyła wykładni ustawy o CIT. Z wniosku o wydanie interpretacji wynikało, że spółka akcyjna, wywiązując się z obowiązków wynikających z prawa handlowego i ustawy o obrocie instrumentami finansowymi, ponosi istotne, wymierne koszty funkcjonowania. Do wydatków tych zaliczają się m.in. koszty związane z wypłatą dywidendy oraz koszty usług doradczych w zakresie obowiązków spółki, w szczególności jako płatnika w rozumieniu prawa podatkowego, koszty postępowań sądowych dotyczących ustalenia praw akcjonariuszy do dywidendy itd. Spółka zapytała, czy wskazane wydatki, zwłaszcza związane z wypłatą dywidendy, są kosztami uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ustawy o CIT.
Fiskus odpowiedział, że nie. W jego ocenie wydatki te nie stanowiły bowiem kosztów funkcjonowania spółki związanych z uzyskiwaniem przez nią przychodów. Spółka zaskarżyła interpretację, ale racji nie przyznał jej ani sąd administracyjny pierwszej instancji, ani sąd kasacyjny.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika, nawet będący kosztem w sensie bilansowym, i jednocześnie niewymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT będzie kosztem uzyskania przychodów. W ocenie NSA przy kwalifikowaniu określonego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu konieczna jest jego indywidualna ocena pod kątem bezpośredniego lub pośredniego związku z przychodem bądź też zabezpieczeniem lub zachowaniem jego źródła. Przy czym w sytuacjach, gdy związek ten jest niejednoznaczny, należy się odwołać do zasad racjonalnego rozumowania, odrębnie w odniesieniu do każdego wydatku, oceniając, czy określone działanie podatnika było uzasadnione i celowe.
Po analizie przepisów NSA zauważył, że roszczenie o wypłatę dywidendy jest elementem cywilnoprawnego stosunku zobowiązaniowego pomiędzy dwoma podmiotami prawnymi, tj. spółką dysponującą przychodem w postaci pieniędzy a akcjonariuszem, któremu przysługuje prawo do żądania dywidendy. Skoro roszczenie o wypłatę dywidendy nie jest należnością spółki, lecz akcjonariusza, to choć jest pochodną osiągniętego zysku, nie można jej utożsamiać z przychodem spółki. W konsekwencji wypłata dywidendy nie może być kosztem uzyskania przychodów, gdyż wydatek ten nie służy temu celowi.
Dla wzmocnienia tego stanowiska NSA odwołał się do argumentacji zawartej w jego uchwale z 12 grudnia 2011 r. (II FPS 2/11). I choć dotyczy ona uznania za koszt uzyskania przychodów wydatków związanych z kredytem zaciągniętym na wypłatę dywidendy, to w ocenie sądu ma ona zastosowanie również w rozstrzyganej sprawie. Należy bowiem odróżnić cel podatnika – spółki akcyjnej, jakim jest dążenie do osiągnięcia przychodów (zysków) z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej lub do zabezpieczenia albo zachowania źródła przychodów od wywiązania się z obowiązku wobec akcjonariuszy wynikającego z odrębnych przepisów. Ewentualne „sankcje" w postaci wydatków z tytułu „niedopełnienia obowiązków", utraty „wizerunku spółki" z powodu niewypłacenia dywidendy nie mogły być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, ponieważ nie miały związku z przychodem.