Otwarty katalog świadczeń objętych limitem, o którym mowa w art. 15e ustawy o CIT, pozostawia również pewną swobodę organom podatkowym. Interpretacje indywidualne wydawane przez dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w tym zakresie częstokroć przybierają charakter profiskalny. Niejednokrotnie jest to sprzeczne z prawidłową wykładnią przepisów i dodatkowo komplikuje ich praktyczne stosowanie.
Wątpliwości nie rozwiały także wyjaśnienia opublikowane przez Ministerstwo Finansów w 2018 r. Wprawdzie wyjaśnienia te są pomocne w stosowaniu przepisów o limitowaniu kosztów tzw. usług niematerialnych, to jednak charakter przepisów okazał się zbyt skomplikowany. Na ten moment wydano już około 900 interpretacji indywidualnych prawa podatkowego w tym zakresie. Pokazuje to, że trudności z praktycznym zastosowaniem przepisów są niemałe.
Dodatkową komplikacją w stosowaniu omawianych regulacji jest występujący z reguły kompleksowy charakter usług niematerialnych nabywanych od podmiotów powiązanych. Usługi te w wielu przypadkach obejmują świadczenia objęte limitowaniem oraz takie, które wyłączone są spod limitu. W praktyce prawidłowy podział świadczeń na podlegające limitowi i te wyłączone jest utrudniony, a nawet niemożliwy. Szacunkowy podział może zaś zostać łatwo zakwestionowany przez fiskusa.
Sądy na ratunek
Wyroki sądów administracyjnych dają nadzieję na mniej profiskalną wykładnię przepisów zawartych w art. 15e ustawy o CIT. Na uwagę zasługuje m.in. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 6 lutego 2019 r. (I SA/Po 900/18). Sąd uwzględnił skargę podatnika i uznał, że usługi wsparcia w procesie zakupów nie stanowią świadczeń o podobnym charakterze do usług doradczych, na co wcześniej wskazał fiskus.
Tożsamą wykładnię przepisów zaprezentował Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z 20 lutego 2019 r. (I SA/Kr 1398/18). Sąd uznał – odmiennie od dyrektora KIS – że usługi w zakresie wsparcia sprzedaży nie są objęte koniecznością limitowania.
W obu wyrokach sądy skupiły się na wykładni pojęcia „świadczenia o podobnym charakterze". W ocenie sądów świadczenia takie to nie każde świadczenie niematerialne, lecz tylko świadczenie równorzędne pod względem prawnym do tych wymienionych w przepisach. Sądy we wskazanych wyrokach nie zgodziły się z rozszerzoną wykładnią pojęcia usług doradczych, której dokonuje fiskus, klasyfikując możliwie najszerszy zakres usług jako usługi doradcze.
