Wirtualne waluty: wydatki na sprzęt i energię w kosztach podatkowych - wyrok WSA

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wydał precedensowy wyrok w sprawie obowiązującego od 2019 r. opodatkowania tzw. wirtualnych walut. Sąd potwierdził, że pieniądze zainwestowane w sprzęt i prąd do mozolnego procesu ich kopania, czyli pierwotnego pozyskania, liczą się w rachunku podatkowym i finalnie obniżają PIT od ich sprzedaży.

Internetowa kopalnia

Sprawa dotyczyła podatniczki, która od 2019 r. zamierzała zarabiać na kryptowalutach. We wniosku o interpretację wyjaśniła, że będzie zajmować się tzw. kopaniem (pozyskiwaniem) waluty wirtualnej metodą Proof of Work. Polega to na użyciu urządzeń elektronicznych, np. kart graficznych, GPU lub układów ASIC, i wykonywaniu na nich operacji, których skutkiem jest „powstanie" kryptowaluty.

Nie będzie to zakup od innej osoby czy firmy. Istotą kopania jest bowiem uzyskanie waluty wirtualnej w sposób „pierwotny" wskutek wykonywania obliczeń matematycznych za pomocą urządzeń elektronicznych. Podatniczka podkreśliła, że takie wydobywanie e-waluty generuje spore wydatki. Chodzi przede wszystkim o zakup drogiego, wydajnego sprzętu, którego cena może przekraczać nawet 10 tys. zł, oraz dużej ilości prądu, bo proces kopania jest energochłonny. Co prawda nie kryła, że istnieją też inne metody wydobywania kryptowalut, ale ta, na którą ona się zdecydowała, nie może się obyć bez zakupu odpowiedniego sprzętu i napędzającej go energii.

Czytaj także:

Jaki podatek od sprzedaży bitcoinów

Kobieta podkreśliła, że kopaniem walut będzie się zajmować na własny rachunek. To, co wykopie, może zamieniać na inne waluty wirtualne, ale ostatecznie będzie je spieniężać poprzez polskie i zagraniczne giełdy kryptowalutowe. Nie będzie miała firmy.

Sama uważała, że pieniądze, które wyda na sprzęt i prąd do kopania, to wydatki bezpośrednio poniesione na nabycie waluty wirtualnej z art. 22 ust. 14 ustawy o PIT. Inaczej mówiąc, w jej ocenie, rozliczając się ze skarbówką z PIT od zysku z kryptowalut, będzie mogła je uwzględnić w kosztach.

Fiskus nie chciał o tym nawet słyszeć. Jego zdaniem do kategorii kosztów z art. 22 ust. 14 ustawy o PIT należą wydatki bezpośrednio poniesione na nabycie waluty wirtualnej. Oprócz ceny zakupu będą więc to jeszcze prowizje pobierane przez pośredniczących w wymianie. Kategorycznie zaprzeczył, że kosztami są wydatki pośrednie, w szczególności te na sfinansowanie zakupu walut wirtualnych, tj. koszty pożyczek, kredytów, itp. na zakup komputera czy prądu.

Gdy sprawa pierwszy raz trafiła na wokandę, łódzki WSA wytknął fiskusowi, że z jego interpretacji nie wynika, dlaczego wydatków niezbędnych w procesie pierwotnego nabycia waluty wirtualnej, których wysokość da się udokumentować, nie można zakwalifikować do kosztów jako wydatków bezpośrednich. Zwłaszcza że w jego ocenie proces pierwotnego, tak jak i wtórnego nabycia nie jest przecież bezkosztowy.

Fiskus nie dawał za wygraną. Upierał się, że sporne wydatki nie są kosztem bezpośrednim. Tym razem tłumaczył tylko, że choć służą realizacji określonego przedsięwzięcia, czyli pozyskaniu kryptowalut, to nie można przewidzieć, ile walut zostanie sprzedanych oraz w jakim okresie to nastąpi.

Ale i za drugim podejściem WSA suchej nitki na fiskusie nie zostawił.