W interpretacji z 16 czerwca 2015 r. (IBPBI/2/4510-326/15/BD) Izba Skarbowa w Katowicach rozstrzygnęła kwestię rozliczenia opłat licencyjnych.
Sprawa dotyczyła spółki, która jest polskim rezydentem podatkowym. W najbliższej przyszłości inna polska spółka kapitałowa udzieli wnioskodawcy licencji na korzystanie za wynagrodzeniem z zarejestrowanego znaku towarowego lub znaków towarowych, które są u licencjodawcy wartościami niematerialnymi i prawnymi podlegającymi amortyzacji. Wnioskodawca wykorzysta znaki w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Celem zakupu licencji jest zwiększenie przychodów. Opłaty licencyjne skalkulowane będą na warunkach rynkowych i opłacane w regularnych okresach rozliczeniowych, nie dłuższych niż rok. Ich wysokość będzie zależała od przychodów uzyskiwanych przez wnioskodawcę z tytułu korzystania ze znaków w ramach licencji.
Spółka chciała wyjaśnić, czy opłaty na rzecz licencjodawcy będą dla niej kosztami uzyskania przychodów, które – jako koszty niezwiązane bezpośrednio z przychodami – będą potrącane w dacie ich poniesienia zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT.
Fiskus odpowiedział twierdząco na pytanie spółki. Uznał, że nabyta przez spółkę licencja na korzystanie ze znaków będzie co do zasady jej wartością niematerialną i prawną. Jej wartością początkową jest cena nabycia. Natomiast jeżeli wynagrodzenie (opłaty) wynikające z umowy licencyjnej albo z umowy o przeniesienie innych praw majątkowych jest uzależnione od wysokości przychodów z licencji lub praw uzyskanych przez licencjobiorcę albo nabywcę, to tej części wynagrodzenia nie uwzględnia się przy ustalaniu wartości początkowej praw majątkowych, w tym licencji. Kwoty, które spółka będzie płacić za licencję, będą uzależnione od wysokości uzyskanych przez nią przychodów z licencji. Opłaty licencyjne nie będą więc powiększały wartości początkowej licencji.
Moment potrącenia kosztów pośrednich wynika z art. 15 ust. 4d ustawy CIT. Przepis ten stanowi, że koszty uzyskania przychodów, inne niż bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Za datę poniesienia kosztu uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku) albo na podstawie innego dowodu.
