Samochód użytkowany w firmie po naprawie - opłaty i podatki

Samochód użytkowany po naprawie podlega tym samym zasadom bilansowo-podatkowym, co przed remontem. Cały czas dokonywane są odpisy amortyzacyjne, uiszczana jest opłata środowiskowa, a w przypadku pojazdu ciężarowego podatek od środków transportowych.

Publikacja: 14.07.2019 01:30

Samochód użytkowany w firmie po naprawie - opłaty i podatki

Foto: www.sxc.hu

Przywrócone po remoncie do użytkowania w firmie pojazdy podlegają (podobnie jak przed i w trakcie remontu) odpisom amortyzacyjnym. Pamiętać tu należy, że przerwy w eksploatacji tego typu samochodów, będące wynikiem ich naprawy powypadkowej, nie powodują tymczasowego wyksięgowania ich z ewidencji środków trwałych oraz wstrzymania dokonywanych od ich wartości początkowej, podczas trwania okresu amortyzacji – odpisów amortyzacyjnych (zarówno w przypadku prawa bilansowego, jak i podatkowego). Czasowe zaprzestanie używania samochodu spowodowane jego naprawą nie zwalnia przedsiębiorstwa od dokonywania od niego amortyzacji bilansowej i podatkowej. Zakłada się tu bowiem występowanie – niezależnie od okresu nieużywania środka trwałego – postępującą utratę jego wartości).

Czytaj też: Koszty podatkowe: ulepszenie auta wymaga amortyzacji, remont nie

Odpisy amortyzacyjne

W chwili przyjęcia pojazdu do użytkowania (wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych) oraz ustalenia okresu jego amortyzacji i rocznej stawki amortyzacyjnej, przedsiębiorca powinien bowiem wziąć pod uwagę potencjalne okresy wyłączenia tego składnika firmowego majątku z eksploatacji spowodowanego naprawą powypadkową, której istotą jest przywrócenie pierwotnego stanu techniczno-użytkowego środka trwałego, niezwiększające jego wartości początkowej. Nakłady na remont pojazdu uszkodzonego w wyniku wypadku zaliczane są w ciężar pozostałych kosztów operacyjnych, w księgach roku obrotowego, w którym wystąpiła szkoda:

Wn „Pozostałe koszty operacyjne

Ma „Rozrachunki z dostawcami" lub „Rozliczenie zakupu" lub „Rozrachunki z pracownikami-wynagrodzenie" lub „Rozrachunki publicznoprawne – ZUS").

Na właścicielu pojazdu będzie, w okresie jego naprawy, ciążył – obowiązek kontynuacji amortyzacji, w zgodnie z przepisami bilansowymi i podatkowymi. Równocześnie dokonywane odpisy amortyzacyjne muszą być uwzględniane w kosztach uzyskania przychodów.

W ujęciu bilansowym, odpisów amortyzacyjnych lub umorzeniowych od środków trwałych(w tym od firmowych samochodów) dokonuje się drogą systematycznego, planowego rozłożenia ich wartości początkowej na ustalony okres amortyzacji. Rozpoczęcie amortyzacji następuje nie wcześniej, niż po przyjęciu środka trwałego do używania. Natomiast jej zakończenie musi nastąpić nie później niż z chwilą:

? zrównania wartości odpisów amortyzacyjnych (umorzeniowych) z wartością początkową środka trwałego lub

? przeznaczenia go do likwidacji,

? sprzedaży lub

? stwierdzenia jego niedoboru, z ewentualnym uwzględnieniem przewidywanej przy likwidacji ceny sprzedaży netto pozostałości środka trwałego.

Przy ustalaniu okresu amortyzacji i rocznej stawki amortyzacyjnej uwzględnia się okres ekonomicznej użyteczności środka trwałego, na określenie którego wpływają w szczególności:

? liczba zmian, na których pracuje środek trwały,

? tempo postępu techniczno-ekonomicznego,

? wydajność środka trwałego,

? prawne lub inne ograniczenia czasu używania środka trwałego oraz przewidywana przy likwidacji cena sprzedaży netto istotnej pozostałości środka trwałego

(art. 32 ust. 1 i 2 ustawy o rachunkowości).

W prawie podatkowym, amortyzacji podlegają stanowiące własność lub współwłasność podatnika PIT lub CIT, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania środki transportu (zakwalifikowane do środków trwałych), o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika PIT lub CIT na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu operacyjnego (art. 22a ust. 1 pkt 2 ustawy o PIT; art. 16a ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT).

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje sięod wartości początkowej pojazdów będących środkami trwałymi, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym wprowadzono je do ewidencji środków trwałych, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, które nie są uważane za koszty podatkowe (art. 22h ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 22f ust. 1 ustawy o PIT; art. 16h ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 16f ust. 1 ustawy o CIT).

Na przykład, za koszty uzyskania przychodów nie uważa się odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej kwotę 225 000 zł – w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem elektrycznym lub 150 000 zł – w przypadku pozostałych samochodów osobowych (art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o PIT; art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT). Pamiętać również należy, że amortyzacji podatkowej nie podlegają składniki majątku (w tym samochody), które nie są używane wskutek zawieszenia lub zaprzestania wykonywania działalności gospodarczej, w której te składniki były używane. W takiej sytuacji, nie podlegają one amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono lub zaprzestano tej działalności (art. 22c pkt 5 ustawy o PIT; art. 16c pkt 5 ustawy o CIT).

Opłata środowiskowa

Wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza, w związku z eksploatacją samochodów przywróconych do użytkowania po remoncie powypadkowym, i spalaniem przez nie paliw (benzyny, oleju napędowego, gazu) podlega opłacie za korzystanie ze środowiska (art. 273 ust. 1 pkt 1 prawa ochrony środowiska).

Obowiązek zapłaty opłaty środowiskowej ciąży na przedsiębiorcy, na rzecz którego wystawiona została faktura z tytułu zakupu paliwa do użytkowanego pojazdu (stanowiącego jego firmową własność, lub też należącego do podmiotów trzecich, np. leasingodawców, pracowników).

Podmiot korzystający ze środowiska powinien ustalić we własnym zakresie wysokość należnej opłaty. Powinien to zrobić według stawek obowiązujących w okresie, w którym korzystał ze środowiska i wpłacić ją za dany rok kalendarzowy do 31 marca następnego roku, na rachunek właściwego urzędu marszałkowskiego.

Pamiętać należy, że nie wnosi się opłat z tytułu tych rodzajów korzystania ze środowiska spośród wymienionych w art. 273 ust. 1 prawa ochrony środowiska, których roczna wysokość wnoszona na rachunek urzędu marszałkowskiego nie przekracza 800 zł. Sejmik województwa może, w drodze aktu prawa miejscowego, uchwalić podwyższenie tej kwoty, jednak nie więcej niż do 50 proc., czyli maksymalnie do 1200 zł. Ponadto, w przypadku, gdy roczna wysokość opłaty z tytułu każdego z rodzajów korzystania ze środowiska spośród wymienionych w art. 273 ust. 1 prawa ochrony środowiska nie przekracza 100 zł, przedsiębiorca nie musi także przedkładać wykazu zawierającego informacje i dane o zakresie korzystania ze środowiska oraz o wysokości należnych opłat. Generalnie bowiem, podmiot korzystający ze środowiska, w tym emitujący – za pośrednictwem wykorzystywanych w działalności gospodarczej pojazdów – zanieczyszczenia do powietrza, powinien sam sporządzić wykaz zawierający informacje i dane niezbędne do ustalenia wysokości opłaty za korzystanie ze środowiska, który następnie przedkłada właściwemu marszałkowi województwa. Powinien także ustalić wysokość tej opłaty i wnieść ją na rachunek właściwego urzędu marszałkowskiego. Stanowisko to potwierdza wyrok WSA w Olsztynie z 28 marca 2017 r. (II SA/Ol 37/17) oraz wyrok WSA w Łodzi z 11 grudnia 2018r. (II SA/Łd 910/18).

Wysokość stawek opłat środowiskowych na 2019 r. określa obwieszczenie Ministra Środowiska z 29 października 2018 r. w sprawie wysokości stawek opłat za korzystanie ze środowiska na rok 2019. Wysokość stawek opłat za gazy lub pyły wprowadzane do powietrza z procesów spalania paliw w silnikach spalinowych uzależniona jest od rodzaju silnika spalinowego oraz rodzaju wykorzystywanego paliwa (benzyna, gaz, olej napędowy, biodiesel).

Podatek od środków transportowych

Firmowe samochody ciężarowe, również te przywrócone do eksploatacji po remoncie powypadkowym, podlegają podatkowi od środków transportowych. Zgodnie z art. 8 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, opodatkowaniu podatkiem od środków transportowych podlegają:

? samochody ciężarowe o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 3,5 tony i poniżej 12 ton,

? samochody ciężarowe o dopuszczalnej masie całkowitej równej lub wyższej niż 12 ton,

? ciągniki siodłowe i balastowe przystosowane do używania łącznie z naczepą lub przyczepą o dopuszczalnej masie całkowitej zespołu pojazdów od 3,5 tony i poniżej 12 ton,

? ciągniki siodłowe i balastowe przystosowane do używania łącznie z naczepą lub przyczepą o dopuszczalnej masie całkowitej zespołu pojazdów równej lub wyższej niż 12 ton,

? przyczepy i naczepy, które łącznie z pojazdem silnikowym posiadają dopuszczalną masę całkowitą od 7 ton i poniżej 12 ton, z wyjątkiem związanych wyłącznie z działalnością rolniczą prowadzoną przez podatnika podatku rolnego,

? przyczepy i naczepy, które łącznie z pojazdem silnikowym posiadają dopuszczalną masę całkowitą równą lub wyższą niż 12 ton, z wyjątkiem związanych wyłącznie z działalnością rolniczą prowadzoną przez podatnika podatku rolnego.

Obowiązek podatkowy w zakresie podatku od środków transportowych ciąży na osobach fizycznych i osobach prawnych będących właścicielami środków transportowych. Jeżeli środek transportowy stanowi współwłasność 2 lub więcej osób fizycznych lub prawnych, obowiązek ten ciąży na nich solidarnie. W przypadku zmiany właściciela środka transportowego zarejestrowanego, obowiązek podatkowy ciąży na poprzednim właścicielu do końca miesiąca, w którym nastąpiło przeniesienie własności. Dla ustalenia obowiązku podatkowego po stronie poprzedniego właściciela i powstania po stronie nowego, nie ma znaczenia fakt zmiany rejestracji samochodu, przerejestrowania go na nabywcę, a jedynie fakt przeniesienia własności. Znajduje to potwierdzenie w wyroku WSA w Lublinie z 28 października 2015 r. (I SA/Lu 434/15).

Obowiązek ten powstaje od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek transportowy został zarejestrowany na terytorium Polski. W przypadku nabycia środka transportowego zarejestrowanego jest to pierwszy dzień miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek transportowy został nabyty.

Obowiązek podatkowy w podatku od środków transportowych powstaje także od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek transportowy został dopuszczony ponownie do ruchu po upływie okresu, na jaki została wydana decyzja organu rejestrującego o czasowym wycofaniu tego pojazdu z ruchu. Przy czym, przez ponowne dopuszczenie do ruchu należy rozumieć potencjalną możliwość wykorzystania przez właściciela pojazdu na drogach publicznych, a nie samo odebranie dokumentów pojazdu z depozytu (wyrok NSA z 23 października 2018 r., II FSK 1054/18).

Obowiązek podatkowy wygasa z końcem miesiąca, w którym środek transportowy został wyrejestrowany lub została wydana decyzja organu rejestrującego o czasowym wycofaniu pojazdu z ruchu albo z końcem miesiąca, w którym upłynął czas, na który pojazd powierzono.

Przy powstaniu obowiązku podatkowego w podatku od środków transportowych znaczenie ma fakt zarejestrowania środka transportowego. Należy mieć przy tym na uwadze, że konieczność opłacania podatku od środków transportowych nie jest uzależniona od faktycznego użytkowania pojazdu. Obowiązek ten wygasa zaś dopiero z chwilą wyrejestrowania pojazdu lub wydania decyzji organu rejestrującego o czasowym wycofaniu pojazdu z ruchu. Dopiero wydanie stosownej decyzji o wyrejestrowaniu pojazdu lub o jego czasowym wycofaniu z ruchu spowoduje, że z końcem miesiąca, w którym dokonano wyrejestrowania lub wycofania z ruchu pojazdu, nastąpi wygaśnięcie obowiązku podatkowego. Dopóki właściciel nie złoży wniosku o wyrejestrowanie czy czasowe wycofanie z ruchu pojazdu i – w konsekwencji – nie zostanie wydana stosowna decyzja, dopóty ciążyć będzie na nim obowiązek podatkowy w podatku od środków transportowych (wyrok WSA w Gdańsku z 19 września 2017 r., I SA/Gd 725/15).

Podmioty będące właścicielami samochodów ciężarowych mają obowiązek:

? składania, w terminie do 15 lutego właściwemu organowi podatkowemu, deklaracji na podatek od środków transportowych na dany rok podatkowy (na formularzu DT-1), a jeżeli obowiązek podatkowy powstał po tym dniu – w terminie 14 dni od dnia zaistnienia okoliczności uzasadniających powstanie tego obowiązku (przy czym, deklaracje na podatek od środków transportowych mogą być składane za pomocą środków komunikacji elektronicznej),

? dokonywania korekty deklaracji w razie zaistnienia okoliczności mających wpływ na powstanie lub wygaśnięcie obowiązku podatkowego, a także zmianę miejsca zamieszkania lub siedziby – w terminie 14 dni od dnia zaistnienia tych okoliczności,

? wpłacania obliczonego w deklaracji podatku od środków transportowych – bez wezwania – na rachunek budżetu właściwej gminy.

Górne granice stawek kwotowych podatku od środków transportowych na 2019 r. określa obwieszczenie Ministra Finansów z 25 lipca 2018 r. w sprawie górnych granic stawek kwotowych podatków i opłat lokalnych na rok 2019. Ich wysokość uwarunkowana jest typem pojazdu oraz jego dopuszczalną masą całkowitą (czyli – zgodnie z art. 2 pkt 54 prawa o ruchu drogowym – największą, określoną właściwymi warunkami technicznymi masą pojazdu obciążonego osobami i ładunkiem, dopuszczonego do poruszania się po drodze). Ponadto, przy określaniu stawek podatku od środków transportowych, rada gminy może różnicować ich wysokość dla poszczególnych rodzajów przedmiotów opodatkowania, uwzględniając w szczególności wpływ środka transportowego na środowisko naturalne lub rok produkcji.

Jeżeli obowiązek podatkowy powstał lub wygasł w ciągu roku, podatek za ten rok ustala się proporcjonalnie do liczby miesięcy, w których istniał obowiązek.

Podatnikom wykorzystującym samochody ciężarowe dla wykonywania przewozów w transporcie kombinowanym na obszarze Polski przysługuje zwrot zapłaconego podatku od środków transportowych. Kwota zwrotu tego podatku ustalana jest przy przyjęciu za podstawę liczbę jazd z ładunkiem lub bez ładunku wykonanych przez środek transportu w przewozie koleją w danym roku podatkowym.

Zwrotu zapłaconego podatku od środków transportowych dokonuje organ podatkowy, na rachunek którego uiszczono ten podatek, na wniosek podatnika złożony nie później niż do 31 marca roku następującego po roku podatkowym. Podstawą sporządzenia wniosku są dane zawarte w dokumentach przewozowych stosowanych przy wykonywaniu przewozów w transporcie kombinowanym, w których dokonano wpisu o wykonaniu przewozu koleją (pamiętać przy tym trzeba, że zwrot podatku od środków transportowych wykorzystywanych w transporcie kombinowanym został ograniczony jedynie do transportu drogowo-kolejowego.

Ponadto, zwrot tego podatku nie przysługuje w przypadku przewożenia koleją jedynie samego kontenera, który nie jest środkiem transportowym (wyrok NSA z 20 września 2017 r., II FSK 1082/17). Zwrot podatku od środków transportowych następuje w gotówce lub na rachunek bankowy podatnika wskazany we wniosku, w terminie 3 miesięcy od dnia złożenia wniosku.

Terminy uiszczania podatku

Podatek od środków transportowych jest płatny w 2 ratach, proporcjonalnie do czasu trwania obowiązku podatkowego, w terminie do 15 lutego i do 15 września każdego roku. Jeżeli obowiązek podatkowy powstał:

? po 1 lutego, a przed 1 września danego roku, podatek za ten rok płatny jest w dwóch ratach proporcjonalnie do czasu trwania obowiązku podatkowego w terminie: w ciągu 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego – I rata, do 15 września danego roku – II rata,

? od 1 września danego roku, podatek jest płatny jednorazowo w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego. ?

Transport kombinowany

Zgodnie z art. 4 pkt 13 ustawy o transporcie drogowym, przez transport kombinowany należy rozumieć przewóz rzeczy, podczas którego samochód ciężarowy, przyczepa, naczepa z jednostką ciągnącą lub bez jednostki ciągnącej, nadwozie wymienne lub kontener 20-stopowy lub większy korzysta z drogi w początkowym lub końcowym odcinku przewozu, a na innym odcinku z usługi kolei, żeglugi śródlądowej lub transportu morskiego, przy czym odcinek morski przekracza 100 km w linii prostej. Odcinek przewozu początkowego lub końcowego oznacza przewóz: między punktem, gdzie rzeczy są załadowane, i najbliższą odpowiednią kolejową stacją załadunkową dla odcinka początkowego oraz między najbliższą odpowiednią kolejową stacją wyładunkową, a punktem, gdzie rzeczy są wyładowane, dla końcowego odcinka albo też wewnątrz promienia nieprzekraczającego 150 km w linii prostej ze śródlądowego lub  morskiego portu załadunku (wyładunku). ?

Przywrócone po remoncie do użytkowania w firmie pojazdy podlegają (podobnie jak przed i w trakcie remontu) odpisom amortyzacyjnym. Pamiętać tu należy, że przerwy w eksploatacji tego typu samochodów, będące wynikiem ich naprawy powypadkowej, nie powodują tymczasowego wyksięgowania ich z ewidencji środków trwałych oraz wstrzymania dokonywanych od ich wartości początkowej, podczas trwania okresu amortyzacji – odpisów amortyzacyjnych (zarówno w przypadku prawa bilansowego, jak i podatkowego). Czasowe zaprzestanie używania samochodu spowodowane jego naprawą nie zwalnia przedsiębiorstwa od dokonywania od niego amortyzacji bilansowej i podatkowej. Zakłada się tu bowiem występowanie – niezależnie od okresu nieużywania środka trwałego – postępującą utratę jego wartości).

Pozostało 96% artykułu
2 / 3
artykułów
Czytaj dalej. Kup teraz
Prawo karne
Przeszukanie u posła Mejzy. Policja znalazła nieujawniony gabinet
Prawo dla Ciebie
Nowe prawo dla dronów: znikają loty "rekreacyjne i sportowe"
Edukacja i wychowanie
Afera w Collegium Humanum. Wykładowca: w Polsce nie ma drugiej takiej „drukarni”
Edukacja i wychowanie
Rozporządzenie o likwidacji zadań domowych niezgodne z Konstytucją?
Praca, Emerytury i renty
Są nowe tablice GUS o długości trwania życia. Emerytury będą niższe