Tak orzekł Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 24 maja 2016 r. (II FSK 1133/14).
W ramach aportu zorganizowanych części przedsiębiorstwa spółka przejęła prawa i obowiązki wynikające z różnorodnych umów zawartych przez spółkę wnoszącą aport. Kontrahenci spółki wnoszącej zaczęli świadczyć usługi, jak również dostarczali towary na rzecz spółki. We wniosku o interpretację spółka spytała, czy w przypadku gdy ureguluje zobowiązania wynikające z faktur wystawionych przez kontrahenta spółki wnoszącej po wniesieniu aportu, ale w stosunku do dostaw i usług świadczonych przed jego wniesieniem, a także tych faktur, które zostały wystawione przed wniesieniem aportu, ale dotyczą dostaw i usług świadczonych po jego wniesieniu, spółka będzie uprawniona do zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Spółka uznała, że będzie do tego uprawniona, ponieważ regulując rzeczone zobowiązania, poniesie ich ekonomiczny ciężar.
Organ podatkowy w interpretacji ITPB3/423-75b/13/MK uznał stanowisko spółki za nieprawidłowe. Stwierdził, że przejęcie zobowiązań spółki wnoszącej aport jest umowną sprawą strony wnoszącej i przejmującej aport i nie znajduje przełożenia na skutki podatkowe.
Spółka złożyła skargę do WSA, który uchylił interpretację organu. Sąd stwierdził, że jeżeli określony wydatek towarzyszący działalności gospodarczej jest kosztem podatkowym, to takim kosztem powinien być także u obejmującego aport.
Rozpatrując skargę kasacyjną wniesioną przez organ NSA uznał, że w tej sprawie wprowadzona jest cezura generalna, która oddziela koszty związane z funkcjonowaniem tych podmiotów do chwili przed i od chwili po wniesieniu aportu. Cezura ta w sposób jasny i zrozumiały wskazuje, że po wniesieniu aportu koszty, które są ponoszone i celowe w danej działalności gospodarczej, powinny być kosztami uzyskania przychodów podmiotu obejmującego aport. Natomiast wszystkie koszty, które wcześniej były poniesione i udokumentowane na inny podmiot, nie mogą być zaliczone w poczet kosztów uzyskania przychodu podmiotu otrzymującego aport. Data wpisu do ewidencji jest datą graniczną, która w sposób jasny eliminuje wszystkie problemy związane z prawidłową alokacją wydatków ponoszonych dla celów funkcjonowania przedmiotu aportu.
