Przedsiębiorcy prowadzący biznes tylko w sezonie urlopowym zazwyczaj posiadają w swoich zasobach wiele składników w majątku, których przeznaczenie i wykorzystywanie jest związane z tą właśnie działalnością wykonywaną jedynie przez część roku. Trudno bowiem wyobrazić sobie dzisiaj ofertę np. ośrodków wypoczynkowych, hoteli czy nawet kempingów bez takich składników majątku, które służą wyłącznie działalności związanej z letnim wypoczynkiem turystów. Można tu przykładowo wymienić chociażby letnie domki kempingowe, sprzęt pływający lub otwarte, zewnętrzne baseny, a więc te elementy firmowego wyposażenia, których wykorzystanie i faktyczne używanie nierozerwalnie związane jest z sezonem letnim. I właśnie na początku wakacji warto zwrócić uwagę na ten element rozliczeń podatkowo – księgowych przedsiębiorców, który odnosi się do następstw sezonowego wykorzystywania składników majątku uznawanych za środki trwałe.

Zasady dokonywania miesięcznych odpisów amortyzacyjnych od tych składników majątku, które są wykorzystywane wyłącznie przez część roku, zostały w przepisach ustaw o podatkach dochodowych uregulowane w sposób szczególny. Zgodnie bowiem z art. 22h ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT (art. 16h ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT) w przypadku używanych sezonowo środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wysokość odpisu miesięcznego ustala się przez podzielenie rocznej kwoty odpisów amortyzacyjnych przez liczbę miesięcy w sezonie albo przez 12 miesięcy w roku. Jeżeli, przy- Czas na sezonową amortyzację kładowo, przedsiębiorca posiada wykorzystywane w sezonie letnim (czerwiec – sierpień) domki letniskowe lub sprzęt pływający (motorówki), to możliwość dokonywania od nich odpisów amortyzacyjnych istnieje wyłącznie w miesiącach ich wykorzystania, a więc w czerwcu, lipcu i sierpniu.

Nie oznacza to jednak, że w razie amortyzacji sezonowej w każdym przypadku wartość łączna dokonanych w roku odpisów będzie mniejsza od ich wartości w sytuacji, gdyby środek trwały był wykorzystywany przez cały rok. Dokonywanie odpisów na podstawie ww. regulacji jest wprawdzie dopuszczalne jedynie w okresie wykorzystywania środka trwałego, ale możliwe są tu dwa modele postępowania.

1. Pierwszy z nich polega na ustaleniu wartości miesięcznego odpisu amortyzacyjnego poprzez podzielenie rocznej kwoty odpisu przez liczbę miesięcy sezonu. Konsekwencją przyjęcia tego rozwiązania będzie zatem dokonanie odpisów amortyzacyjnych od wykorzystywanego sezonowo środka trwałego w wysokości równej wartości nominalnej rocznej kwoty odpisów dopuszczalnych dla danego składnika majątku. Tym samym to, że środek trwały wykorzystywany jest sezonowo, w tym wariancie nie wpłynie na kwotę możliwą do odliczenia. Nie wpłynie także na wydłużenie okresu amortyzacji podatkowej takiego składnika majątku.

2. Druga możliwość polega na ustaleniu wartości miesięcznego odpisu amortyzacyjnego w wysokości odpowiadającej 1/12 wartości rocznego odpisu. Przyjęcie tego rozwiązania niewątpliwie skutkuje wydłużeniem okresu amortyzacji, wpływając zarazem na zmniejszenie rocznej łącznej wartości kwoty możliwej do ujęcia w kosztach podatkowych. Jeżeli bowiem sezon wykorzystywania środka trwałego trwa tylko trzy miesiące w roku, to łączna wartość odpisów amortyzacyjnych w stosunku do ich rocznej nominalnej wartości wyniesie w tym wariancie tylko 3/12 rocznego odpisu.