Tak uznał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 12 maja 2016 r. (II FSK 791/14).
Stan faktyczny
Podatnik wyjaśnił, że prowadzi firmę. W związku z tym zawiera m.in. umowy ubezpieczenia gwarancji. Są one związane ściśle z określoną umową na wykonanie robót budowlanych. Zdaniem przedsiębiorcy w takim przypadku wydatek na ubezpieczenie gwarancji jest kosztem bezpośrednio związanym z prowadzoną działalnością gospodarczą. Podatnik, który zapłacił składkę na ubezpieczenie gwarancji, ma prawo zaliczyć w całości wydatek w dacie jego poniesienia do kosztów uzyskania przychodu danego roku podatkowego na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o PIT. Bez znaczenia – w ocenie podatnika – jest to, że zgodnie z zasadami określonymi w ustawie o rachunkowości wydatek zalicza do kosztów operacyjnych proporcjonalnie do okresu trwania umowy.
Rozstrzygnięcie
Fiskus nie potwierdził tego stanowiska, więc sprawa trafiła na wokandę Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku. Ale ten też nie przyznał racji przedsiębiorcy.
Sąd zauważył, że jednorazową składkę ubezpieczeniową z polisy zawartej na okres ochronny dłuższy niż rok podatkowy należy zakwalifikować jako koszt pośredni. Powinien on zostać rozliczony proporcjonalnie do okresu objętego ochroną gwarancyjną, zgodnie z zasadą wynikającą z art. 22 ust. 5c zd. drugie ustawy o PIT.
Przedsiębiorca postanowił szukać ratunku w Naczelnym Sądzie Administracyjnym. Ale i tu przegrał. NSA zauważył, że obowiązujące od 1 stycznia 2007 r. przepisy art. 22 ust. 5–5d ustawy o PIT wprowadziły zmianę w zakresie reguł potrącalności kosztów w czasie. Podzieliły one koszty uzyskania przychodów na bezpośrednie oraz pośrednie, czyli inne niż bezpośrednio związane z przychodami. Koszty bezpośrednie obejmują wydatki, które są ściśle, czyli bezpośrednio związane z konkretnym przychodem, jaki osiągnął podmiot gospodarczy. Natomiast do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, chociaż ich ponoszenie warunkuje ich uzyskanie.
