Od 2017 r. wprowadzono do ustawy o CIT wiele nowości w zakresie cen transferowych. Jedną z nich jest analiza danych porównawczych, określana w żargonie podatkowym jako benchmark (z ang. benchmarking study). Niektórzy podatnicy będą musieli go sporządzić razem z dokumentacją cen transferowych.
Zgodnie z art. 9a ust. 2b pkt 2 ustawy o CIT obowiązek sporządzenia analiz danych porównawczych dotyczy podatników uzyskujących przychody lub koszty powyżej 10 mln euro.
Pozostali podatnicy nie mają obowiązku sporządzania benchmarku. Mogą go jednak stworzyć na własne potrzeby, w szczególności w celu ustalenia, bądź zweryfikowania rynkowego poziomu cen stosowanych wtransakcjach. Posiadanie benchmarku może ograniczyć ryzyko kwestionowania cen przez organy podatkowe. W konsekwencji warto go sporządzić nawet w przypadku, gdy podatnik nie ma takiego obowiązku.
Zgodnie z art. 9a ust. 2b pkt 2 ustawy o CIT, analiza danych porównawczych to analiza danych podmiotów niezależnych lub danych ustalonych z podmiotem niezależnym, uznanych za porównywalne do warunków ustalonych w transakcjach lub innych zdarzeniach z podmiotami powiązanymi. Innymi słowy, jest to analiza wskazująca rynkowy przedział cen/wskaźników finansowych stosowanych w transakcjach między podmiotami niepowiązanymi.
Jak ją przeprowadzić? W pierwszej kolejności podatnik powinien dokonać porównania wewnętrznego, tj. zweryfikować zawierane przez siebie transakcje z podmiotami niepowiązanymi i ustalić czy są porównywalne względem badanej transakcji. Jeśli podatnik nie przeprowadza takich transakcji z podmiotem niezależnym, to konieczne jest porównanie zewnętrzne. Dane o porównywalnych podmiotach można pozyskać ze specjalistycznych baz danych. Po uzyskaniu danych możemy przejść do właściwej części benchmarku, czyli wnikliwej selekcji podmiotów i analizy finansowej.