Opłata za korzystanie ze znaku towarowego z podatkiem u źródła

Tak uznał Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 16 kwietnia 2019 r. (0111-KDIB1-2.4010.58.2019.1.BG).

Podatnik (polska spółka) prowadzi działalność gospodarczą polegającą na dystrybucji kosmetyków. Podmiotem, od którego nabywa towary w celu ich dalszej odprzedaży, jest mieszczący się w Szwajcarii stały zakład spółki mającej siedzibę w Luksemburgu. W zawartej umowie znajduje się zapis, zgodnie z którym 3 proc. ceny nabywanych przez podatnika towarów stanowi wynagrodzenie za prawo do korzystania przez nabywcę ze znaków towarowych dla celów promocji, reklamy i sprzedaży tych towarów. Podatnik zadał pytanie czy w przypadku nabywania towarów w celu ich dalszej odprzedaży, wynagrodzenie za prawo do korzystania przez nabywcę ze znaków towarowych jest w Polsce traktowane jako wynagrodzenie z tytułu należności licencyjnych, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT i podlega odrębnemu opodatkowaniu.

Czytaj także: Skarbówka: ryczałt nie dla znaku towarowego

Podatnik twierdził, że w jego przypadku ma miejsce świadczenie o charakterze mieszanym, gdzie przyjmuje się, że jeżeli w danej transakcji można wyróżnić świadczenie główne, to jego całość powinna być opodatkowana w ten sam sposób.

Organ uznał stanowisko podatnika za nieprawidłowe. Wskazał, że gdy z treści zawartej umowy wynika, że poszczególne elementy umowy nie mają pomocniczego, ubocznego charakteru w stosunku do głównego elementu umowy, to do poszczególnych elementów należy zastosować odrębne zasady opodatkowania. Opłata za prawo do korzystania ze znaków towarowych nie jest elementem ubocznym świadczenia głównego i jego znaczenie nie jest znikome, gdyż stanowi ona odrębny element umowy. Należy w związku z tym rozbić ogólną kwotę opłaty uiszczanej na podstawie umowy na poszczególne części i zastosować właściwe normy opodatkowania dla każdego elementu oddzielnie. Wynagrodzenie za korzystanie ze znaku towarowego jest należnością licencyjną, co powoduje po stronie nabywcy obowiązek opodatkowania go zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych, z uwzględnieniem umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawartej między Polską a Szwajcarią.

Komentarz eksperta

Arkadiusz Korczyński, konsultant w Dziale Prawnopodatkowym PwC

Problem opodatkowania tzw. podatkiem u źródła świadczeń o charakterze mieszanym, tj. usług złożonych z kilku świadczeń o niejednolitym charakterze, wypłacanych podmiotom zagranicznym, budzi wiele wątpliwości. Trudności sprawia określenie czy istnieje możliwość wyodrębnienia świadczenia głównego i czy dodatkowe świadczenie ma uboczny charakter.

Tematyka ta była w przeszłości przedmiotem analizy organów podatkowych. Przykładem tego jest interpretacja indywidualna dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 19 maja 2010 r. (IPPB5/423-133/10-4/AJ). Organ stwierdził, że w przypadku umów „mieszanych" (które obejmują usługi, czynności o niejednorodnym charakterze) należy, jeśli jest to możliwe, rozbić całą kwotę wynagrodzenia na oddzielne elementy i do każdego z nich zastosować odrębne zasady opodatkowania.

W komentowanej interpretacji indywidualnej Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał jednak, że opłata za prawo do korzystania ze znaków towarowych jest wyraźnie wskazanym, odrębnym elementem umowy i nie ma pomocniczego charakteru. Dodatkowo, głównym przedmiotem działalności podatnika była dystrybucja kosmetyków. Organ podatkowy powołał się także na Komentarz do Modelowej Konwencji OECD, wskazując na opisany tam przykład odrębnego opodatkowania licencji na korzystanie z oprogramowania komputerowego.

Ustawodawca nie wskazał żadnych przesłanek interpretacyjnych, które pozwoliłyby określić granicę „znikomości" świadczenia ubocznego. W komentowanej interpretacji wynagrodzenie za prawo do korzystania ze znaków towarowych stanowi 3 proc. ceny nabywanych produktów, co przez wielu podatników może zostać uznane za wartość znikomą. Wydaje się jednak, że istotna jest w tym przypadku nie wartość świadczenia, ale jego rodzaj i to czy jest ono możliwe do wyodrębnienia. Wskazówką może być to czy świadczenie jest wyraźnie wyodrębnione w umowie, czy odnoszą się do niego odrębne, szczegółowe regulacje umowne, w szczególności czy wartość dodatkowego świadczenia jest określona w odrębny sposób niż świadczenie główne i czy można ją wyodrębnić z całkowitej kwoty zapłaty. Warto przytoczyć w tym kontekście prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 3 marca 2010 r. (I SA/Kr 1497/09), gdzie stwierdzono, że świadczenie pomocnicze nie może stanowić dla podatnika celu samego w sobie. Musi ono przyczyniać się do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej.

Należy także podkreślić, że należności licencyjne są wyraźnie wskazane w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT jako przedmiot opodatkowania zryczałtowanym podatkiem dochodowym, przez co zostały uznane przez ustawodawcę za świadczenia o istotnym charakterze.