Zbycie wierzytelności - jak jest opodatkowanie w PIT i CIT

Od 1 stycznia br. zmieniono zasady rozliczania transakcji zbywania wierzytelności. Niejasność nowych regulacji powoduje jednak, że do czasu wydania interpretacji na wiele pytań nie da się udzielić jednoznacznych odpowiedzi.

Publikacja: 30.04.2018 06:10

Zbycie wierzytelności - jak jest opodatkowanie w PIT i CIT

Foto: 123RF

Nowe przepisy zarówno doprecyzowują dotychczasowe regulacje, jak i zmieniają w istotny sposób zasady opodatkowania. Niestety, część z nich jest niejasna i nieprecyzyjna, więc ich stosowanie sprawia podatnikom kłopoty i budzi wątpliwości.

Zasady stosowane w 2017 r.

W 2017 r. opodatkowanie obrotu wierzytelnościami wynikało w dużej mierze z ogólnych zasad podatkowych (a nie dostosowanych do specyfiki takich transakcji). Powodowało to powstanie rozbieżności interpretacyjnych. Jako przykład „finalnego" wypracowanego opisu skutków CIT i PIT cesji wierzytelności można powołać interpretację dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 25 października 2017 r. (0111-KDIB1-2.4010. 342.2017. 1.AK). Wynika z niej, że zdaniem fiskusa (w 2017 r.): „Jeżeli wierzytelność ta [własna będąca przychodem należnym – przyp. JS] została uprzednio zaliczona do przychodów należnych, tj. zgodnie z art. 12 ust. 3 updop, odpłatność za zbytą wierzytelność nie zwiększa przychodów, bowiem w tym przypadku następuje jedynie spłata należności zaliczonej już wcześniej do przychodów. Jednocześnie zbywca wierzytelności »własnej« nie uwzględnia w kosztach uzyskania przychodów kwoty odpowiadającej wartości zbywanej wierzytelności, zaliczonej uprzednio do przychodów należnych". W przypadku natomiast, gdy przedmiotem „sprzedaży były wierzytelności »własne« z tytułu pożyczek, zasadne jest w przedstawionym zdarzeniu przyszłym potraktowanie ww. umów odpłatnego zbycia praw majątkowych analogicznie jak w przypadku sprzedaży wierzytelności obcych (nabytych w celu dalszej odsprzedaży), czyli rozpoznanie przychodu i kosztów jego uzyskania. Koszty te winny zostać rozpoznane na »zasadach ogólnych«". Oznacza to, że: „do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć kwotę udzielonej pożyczki w wartości nominalnej (kwota główna bez odsetek, kar i opłat z tytułu niespłaconych pożyczek). Udzielenie pożyczki wiąże się bowiem z faktycznym pomniejszeniem majątku pożyczkodawcy. Nie będzie natomiast stanowiła kosztu uzyskania przychodu wartość odsetek, kar i opłat z tytułu niespłaconych pożyczek, albowiem w tym przypadku nie wystąpił element poniesienia wydatku". Dalej organ stwierdza, że: „Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków w postaci wartości nominalnej (kwota główna bez odsetek, kar i opłat z tytułu niespłaconych pożyczek) udzielonych pożyczek winno nastąpić z uwzględnieniem postanowień art. 16 ust. 1 pkt 39 updop, tj. maksymalnie do wysokości odpowiadającej uzyskanemu przychodowi ze zbycia kwoty głównej wierzytelności. (...) dopuszczalnym sposobem ustalenia kosztów związanych ze sprzedażą pakietu wierzytelności jest określenie proporcji, w której pozostają kwota naliczonych odsetek od pożyczek, naliczonych kar i opłat w kwocie całego pakietu wierzytelności oraz proporcji, w której pozostaje kwota główna udzielonych pożyczek w kwocie całego pakietu wierzytelności".

U osób fizycznych

Od 1 stycznia 2018 r. w art. 14 w ust. 2 ustawy o PIT dodano pkt 7ca w brzmieniu: „Przychodem z działalności gospodarczej są również: przychody z odpłatnego zbycia wierzytelności dotyczącej prowadzonej działalności gospodarczej, w tym w sposób określony w art. 17 ust. 1 pkt 9, w wysokości jej wartości wyrażonej w cenie określonej w umowie; w tym przypadku przepisy pkt 7b, 7c i 7e stosuje się odpowiednio".

Wskazanie, że odpłatne zbycie wierzytelności związanej („dotyczącej") działalności gospodarczej tworzy przychód z tego źródła, jest potwierdzeniem stanu prawnego obowiązującego również przed 1 stycznia 2018 r. Także wtedy należało uznać, że sprzedaż wierzytelności „gospodarczej" tworzyła przychód ze źródła, z którym faktycznie była związana (art. 14 ustawy o PIT), a nie z praw majątkowych (art. 18 ustawy o PIT).

Dodany przepis dotyczy odpłatnego zbycia, co jest oczywiste, gdyż np. darowizna wierzytelności w ogóle nie tworzy przychodu (jeżeli nie zostanie postawiony zarzut pozorności w stosunku do takiej umowy i ukrycia rzeczywistej transakcji w postaci odpłatnej cesji). Artykuł 14 obejmuje więc sprzedaż, zamianę i inne umowy skutkujące przeniesieniem własności wierzytelności za wynagrodzeniem oraz jej aport (co zostanie omówione w dalszej części artykułu).

Za wierzytelności „dotyczące prowadzonej działalności gospodarczej" należy uznać nie tylko należności handlowe (o zapłatę ceny zbywanych towarów, świadczonych usług i innych czynności będących przedmiotem działalności), ale także inne wierzytelności pozostające w jakimkolwiek związku z tą aktywnością (np. roszczenia odszkodowawcze, o zapłatę odsetek za zwłokę i inne).

Przychodem jest „wartość wyrażona w cenie określonej w umowie". Bazą ustalenia wysokości przychodu jest cena ustalona przez same strony transakcji. Powstaje pytanie, czy organ podatkowy może oszacować przychód do wartości rynkowej wierzytelności. W mojej ocenie, ponieważ art. 14 odwołuje się do (dającego taką możliwość) art. 19 jedynie w przypadku innych transakcji niż cesje (zob. art. 14 ust. 2 pkt 1 i ust. 2 pkt 17), na to pytanie należy udzielić odpowiedzi negatywnej.

Odpowiednie stosowanie przepisów...

W nowej regulacji wątpliwości tworzy zapis, że podatnik zbywający wierzytelność i uzyskujący z tego tytułu przychód powinien „odpowiednio stosować" art. 14 ust. 2 pkt 7b, 7c i 7e ustawy o PIT. Przepisy te nakazują zaliczyć do przychodów:

- wartość należności umorzonych, przedawnionych lub odpisanych jako nieściągalne w tej części, od której dokonane odpisy aktualizujące zostały uprzednio zaliczone do kosztów uzyskania przychodów,

- równowartość odpisów aktualizujących wartość należności, uprzednio zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, w przypadku ustania przyczyn, dla których dokonano tych odpisów,

- równowartość rozwiązanych lub zmniejszonych rezerw, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 22, zaliczonych uprzednio do kosztów uzyskania przychodów.

...budzi wątpliwości

Celem tych regulacji jest uniknięcie możliwości nieuzasadnionego („podwójnego") zmniejszenia dochodu. Powstaje pytanie co oznacza ich „odpowiednie" stosowanie w przypadku zbycia wierzytelności. Jest to pytanie, na które nie można udzielić jednoznacznej odpowiedzi. Możliwa jest bowiem interpretacja, że przepis uznaje za samoistny przychód pełną wartość ceny zbycia wierzytelności, a odwołanie do powołanych w nim regulacji dodatkowo nakazuje uwzględnić w przychodach uprzednio zaliczone do kosztów odpisy (rezerwy). Takie rozumienie całkowicie zmieniłoby filozofię rozliczania podatkowego zbycia wierzytelności będących uprzednio przychodem należnym (przestałaby obowiązywać zasada, że na gruncie podatków dochodowych jest to czynność uznawana za spłatę, a nie uzyskanie nowego przychodu). Jako podstawę dalszych ustaleń przyjmuję jednak, że podstawowy mechanizm rozliczania cesji nie zmienił się (istotne jest, czy zbywana jest wierzytelność tworząca lub nietworząca przychód należny). W mojej ocenie odwołanie stanowi „ogranicznik" wysokości przychodu, jaki rozpoznaje zbywca wierzytelności, w stosunku do której utworzono odpis (rezerwę) będącą kosztem uzyskania przychodów.

Trzy przypadki

Jeżeli zatem sprzedawana jest wierzytelność będąca uprzednio przychodem należnym, na którą utworzono odpis aktualizacyjny, to przychodem jest wartość wyrażona w cenie zbycia, ale nie w kwocie większej niż wartość zaliczonego uprzednio do kosztów uzyskania przychodów odpisu aktualizacyjnego (rezerwy) od tej wierzytelności.

Jeżeli natomiast sprzedawana jest wierzytelność będąca uprzednio przychodem należnym, na którą nie utworzono odpisu aktualizacyjnego, to przychód nie powstaje.

Jeżeli zaś sprzedawana jest wierzytelność niebędąca uprzednio przychodem należnym, to przychodem ze zbycia jest cena zbycia wyrażona w umowie (a odwołanie do przepisów o odpisach/rezerwach) jest w tym przypadku bezprzedmiotowe.

Przykład

przychód należny

Podatnik sprzedał towary i wystawił fakturę na 100 zł + 23 zł (VAT). Podatnik utworzył odpis na wierzytelność w ciężar kosztów uzyskania przychodów na kwotę 100 zł. Podatnik zbywa wierzytelność za kwotę 115 zł. Przychodem podatnika ze zbycia jest kwota 100 zł.

Przykład

brak przychodu należnego

Podatnik udzielił pożyczki na 100 zł. Podatnik nie utworzył odpisu na wierzytelność w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Podatnik zbywa wierzytelność za kwotę 80 zł. Przychodem podatnika jest 80 zł.

Taki sposób rozumienia przepisu może się wydawać kontrowersyjny. W istocie zróżnicowanie zasad stosowania go w zależności od charakteru przychodu wynikającego ze zbywanej wierzytelności (należny lub kasowy) nie zostało w nim jednoznacznie sformułowane. Taka interpretacja tworzy, w mojej ocenie racjonalną, całość z dopełniającym ją art. 23 ust. 1 pkt 34 ustawy o PIT.

Czy aport tworzy przychód gospodarczy

Jeżeli przedsiębiorca wniesie do spółki kapitałowej jako wkład rzeczowy wierzytelność dotyczącą działalności gospodarczej, to uzyska opodatkowany przychód z tej działalności, a nie z kapitałów pieniężnych.

Zmiana stanu prawnego wynikająca z dodania do ustawy o PIT art. 14 ust. 2 pkt 7ca dotyczy także skutków wnoszenia aportów. W poprzednim stanie prawnym, w każdym przypadku wniesienia aportu do spółki kapitałowej, podatnik (wspólnik lub akcjonariusz) uzyskiwał przychód z kapitałów pieniężnych (art. 17 ust. 1 pkt 9). Podlegał on opodatkowaniu podatkiem ryczałtowym w wysokości 19 proc. dochodu (art. 30b ustawy o PIT). Koszty uzyskania przychodów kalkulowane były zgodnie z art. 22 ust. 1e ustawy o PIT.

Nowy przepis nie jest jednoznaczny. Odwołuje się on do „umowy" oraz „ceny", które w przypadku aportów do spółek nie występują. W mojej ocenie z nowej regulacji wynika jednak, że jeżeli przedsiębiorca wniesie aportem wierzytelność dotyczącą działalności gospodarczej, to uzyska przychód z działalności gospodarczej – opodatkowany według przypisanych mu zasad, tj. według skali podatkowej lub podatkiem liniowym (ewentualnie podatkiem ryczałtowym od przychodów ewidencjonowanych). Oznacza to, że ustalenie wysokości przychodu i moment jego uzyskania wynikają z art. 14, a nie art. 17 ustawy o PIT. Wydaje się, że w takim przypadku również koszty uzyskania przychodów powinny być obliczone na zasadach ogólnych (jak w przypadku działalności gospodarczej), a nie zgodnie z art. 22 ust. 1e. Przepis ten stanowi, że według opisanych w nim zasad „ustala się koszt uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 9", a w opisywanym przypadku podatnik uzyska przychód podlegający art. 14 ustawy o PIT.

Taką tezę trzeba jednak postawić ze znakiem zapytania, gdyż teoretycznie możliwe jest również stanowisko, że art. 14 w ust. 2 pkt 7ca ustawy o PIT nakazuje zaliczyć do przychodów z działalności gospodarczej jedynie równowartość odpisu (rezerwy) na wierzytelność zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, pozostawiając w art. 17 ustawy o PIT samą wartość zbywczą wierzytelności. Takie rozdzielenie przychodów byłoby jednak „sztuczne".

Jeżeli przedmiotem aportu jest wierzytelność niezwiązana z działalnością gospodarczą, to podatnik nadal uzyskuje przychód z kapitałów pieniężnych (art. 17 ust. 1 pkt 9 ustawy o PIT), opodatkowany według dotychczas obowiązujących przepisów.

Przykład

Podatnik posiada wierzytelność z tytułu „prywatnej" pożyczki w kwocie 1500 zł oraz wierzytelność o zapłatę ceny towaru sprzedanego w ramach prowadzonego przedsiębiorstwa w kwocie 5 000 zł. Podatnik wnosi aportem obie wierzytelności do spółki z o.o. Pierwszy z aportów tworzy przychód podlegający art. 17 ust. 1 pkt 9, drugi – art. 14 ustawy o PIT.

Koszty już bez VAT

Od początku bieżącego roku w rachunku podatkowym nie ujmuje się już strat liczonych od wartości brutto wierzytelności.

Od 1 stycznia 2018 r. znowelizowano także art. 23 ust. 1 pkt 34 ustawy o PIT. Stanowi on, że nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów „strat z odpłatnego zbycia wierzytelności, w tym w sposób określony w art. 17 ust. 1 pkt 9, z wyjątkiem wierzytelności lub jej części, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychód należny – do wysokości uprzednio zarachowanej jako przychód należny". Do końca 2017 r. przepis dotyczył „strat z odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio na podstawie art. 14 została zarachowana jako przychód należny".

W uzasadnieniu do projektu ustawy nowelizującej minister finansów wskazał, że powodem zmiany wprowadzającej zapis „do wysokości uprzednio zarachowanej jako przychód należny" jest uchwała NSA z 11 czerwca 2012 r. (I FPS 3/11) pozwalająca na zaliczanie do kosztów strat liczonych od wartości brutto (z VAT) wierzytelności. Nowa treść przepisu ma temu zapobiegać. Chociaż – jak przyznano w uzasadnieniu – „strata kalkulowana jednak w dalszym ciągu będzie w oparciu o wartość brutto zbywanej wierzytelności", to przychód należny będzie limitował wysokość kosztu podatkowego.

Przykład

Podatnik wystawił fakturę na kwotę 1230 zł (1000 zł netto + 230 zł VAT). Przychodem należnym była kwota 1000 zł. Podatnik sprzedał wierzytelność za cenę 200 zł. Strata wynosi 1230 zł – 200 zł = 1030 zł. Stanowi ona koszt podatkowy w kwocie 1000 zł. W części 30 zł jest wyłączona z kosztów podatkowych.

Artykuł 23 ust. 1 pkt 34 dopełnia skutki wynikające z opisanego na str. >D6 art. 14 ust. 2 pkt 7ca ustawy o PIT.

Przykład

Podatnik sprzedał towary za kwotę 1000 zł + 230 zł VAT. Przychodem należnym jest kwota 1000 zł. Podatnik nie utworzył w ciężar kosztów uzyskania przychodów odpisu aktualizacyjnego. Podatnik sprzedaje wierzytelność za 1100 zł. Ponieważ nie utworzono odpisu, przychód ze sprzedaży wynosi zero zł. Strata ze sprzedaży wynosi 130 zł. Strata jest kosztem w pełnej wysokości. Rzeczywiste przysporzenie podatnika (1100 zł) przypada na VAT (230 zł) i przychód (870 zł). Odpowiada ono dochodowi (1000 zł – 130 zł = 870 zł).

Przykład

Podatnik sprzedał towary za kwotę 1000 zł + 230 zł VAT. Przychodem należnym jest kwota 1000 zł. Podatnik utworzył w ciężar kosztów uzyskania przychodów odpis aktualizacyjny w kwocie 1000 zł. Podatnik sprzedaje wierzytelność za 1100 zł. Ponieważ utworzono odpis, przychód ze sprzedaży wynosi 1000 zł. Strata ze sprzedaży wynosi 130 zł. Strata jest kosztem w pełnej wysokości. Rzeczywiste przysporzenie podatnika (1100 zł) przypada na VAT (230 zł)i przychód (870 zł). Odpowiada ono dochodowi, gdyż podatnik rozpoznał przychód 1000 zł (należny) + 1000 zł (ze sprzedaży wierzytelności), tj. 2000 zł oraz koszty 1000 zł (odpis) + 130 zł (ze sprzedaży): 2000 zł – 1130 zł = 870 zł.

Druga zmiana art. 23 ust. 1 pkt 34 ustawy o PIT dotyczy rozszerzenia wynikającej z niej zasady na transakcje wniesienia aportem wierzytelności do spółki kapitałowej. Od 1 stycznia 2018 r. jeżeli koszty uzyskania przychodów przekroczą kwotę przychodu, a wierzytelność nie była uprzednio przychodem należnym, to podatnik nie potrąci straty w ciężar kosztów uzyskania przychodów. W poprzednim stanie prawnym tak obliczona strata podlegała potrąceniu z dochodami podatkowymi (w ramach danego źródła przychodów).

Przykład

Podatnik nabył wierzytelność o wartości nominalnej 10 000 zł za 8 000 zł. Wskutek pogorszenia sytuacji finansowej dłużnika wartość rynkowa wierzytelności spadła do 5 000 zł. Podatnik wnosi wierzytelność aportem do spółki z o.o. i obejmuje udziały o wartości nominalnej (odpowiadającej przedmiotowi wkładu) 5 000 zł. Podatnik jest właścicielem środka trwałego o wartości rynkowej 7 000 zł, zamortyzowanego w całości. Podatnik wnosi środek trwały aportem do spółki z o.o. i obejmuje udziały o wartości nominalnej (odpowiadającej przedmiotowi wkładu) 7 000 zł. Przychodem podatnika z tytułu wniesienia aportem wierzytelności jest 5 000 zł, a kosztem uzyskania przychodów 8 000 zł. Strata w kwocie 3000 zł nie jest jednak kosztem uzyskania przychodów, gdyż nabyta wierzytelność nie była przychodem należnym. Przychodem podatnika z tytułu wniesienia aportem środka trwałego jest 7 000 zł, a kosztem uzyskania przychodów zero zł. Łączny dochód podatnika wynosi 7 000 zł.

Podobne zmiany u osób prawnych

Wydzielenie w ustawie o CIT dwóch źródeł przychodów spowodowało, że obecnie spółka musi do nich odpowiednio przyporządkować kwoty uzyskane ze zbycia konkretnej wierzytelności.

Zmiany objęły także podatników CIT. Pierwsza z nich wiąże się z wydzieleniem w ustawie o CIT dwóch źródeł przychodów (zyski kapitałowe i inne zyski). Od 1 stycznia 2018 r. podatnik odrębnie kalkuluje dochód (stratę) w ramach każdego ze źródeł, Jeżeli jedno z nich przyniesie stratę, to nie zmniejsza ona dochodu z drugiego źródła (który jest opodatkowany na zasadach ogólnych). Zgodnie z art. 7b ust. 1 pkt 5 ustawy o CIT: „Za przychody z zysków kapitałowych uważa się: przychody ze zbycia wierzytelności uprzednio nabytych przez podatnika oraz wierzytelności wynikających z przychodów zaliczanych do zysków kapitałowych".

Odpłatne zbycie wierzytelności może tworzyć przychód zaliczany do dwóch źródeł przychodów. Jeżeli zbywana wierzytelność została uprzednio nabyta przez podatnika, to zbycie tworzy przychód „kapitałowy". Nabycie może nastąpić w każdej formie prawnej (zakup, zamiana, darowizna, aport). Chodzi tu oczywiście o nabycie pochodne, tj. przypadek nabycia istniejącej już wierzytelności od poprzedniego wierzyciela. Nie jest w takim przypadku istotny przedmiot wierzytelności (zawsze jej odpłatne zbycie tworzy zysk ze źródła zyski kapitałowe).

Do zysków kapitałowych należą też przychody ze zbycia takich wierzytelności, które w razie ich zaspokojenia tworzyłyby przychód kapitałowy (np. wierzytelność o wypłatę dywidendy). W takim przypadku również zbycie wierzytelności nabytych w obrocie wtórnym, których „pierwszym" wierzycielem jest inny podmiot (np. wspólnik spółki z o.o. uzyskujący prawo do dywidendy), tworzy tego rodzaju przychód. Oczywiście sprzedaż tego rodzaju wierzytelności nabytej w obrocie wtórnym także (zgodnie z pierwszą częścią przepisu) tworzy zysk kapitałowy.

W pozostałych przypadkach cena zbycia wierzytelności (lub inna forma wynagrodzenia z tytułu odpłatnego zbycia) tworzy przychód z innych źródeł.

Pozostałe zmiany ustawy o CIT odpowiadają opisanym w odniesieniu do osób fizycznych. W art. 12 ustawy o CIT dodano ust. 4ba w brzmieniu: „Przepisy ust. 1 pkt 4d, 4e i 5a stosuje się również w przypadku odpłatnego zbycia wierzytelności lub jej części, w tym w sposób określony w ust. 1 pkt 7". Jest on zgodny z art. 14 ust. 2 pkt 7ca ustawy o PIT. Oznacza to, że do transakcji zbycia wierzytelności (także przez wniesienie ich aportem do spółki kapitałowej) mają zastosowanie zasady analogiczne, jak w przypadku osób fizycznych. Przepisy te nakazują zaliczyć do przychodów:

- wartość należności umorzonych, przedawnionych lub odpisanych jako nieściągalne w tej części, od której dokonane odpisy aktualizujące zostały uprzednio zaliczone do kosztów uzyskania przychodów;

- równowartość odpisów aktualizujących wartość należności, uprzednio zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, w przypadku ustania przyczyn, dla których dokonano tych odpisów;

- równowartość rozwiązanych lub zmniejszonych rezerw, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 27, zaliczonych uprzednio do kosztów uzyskania przychodów.

Odpowiadają więc one art. 14 ust. 2 pkt 7b, 7c i 7e ustawy o PIT.

Artykuł 12 ust. 1 pkt 7 ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2018 r. stanowi, że przychodem jest „wartość wkładu określona w statucie lub umowie spółki, a w razie ich braku wartość wkładu określona w innym dokumencie o podobnym charakterze; jeżeli jednak wartość ta jest niższa od wartości rynkowej tego wkładu albo wartość wkładu nie została określona w statucie, umowie albo innym dokumencie o podobnym charakterze, przychodem jest wartość rynkowa takiego wkładu określona na dzień przeniesienia własności przedmiotu wkładu niepieniężnego; przepis art. 14 ust. 2 stosuje się odpowiednio". Przepis ten określa zasady rozpoznawania przychodu z tytułu aportu do spółki kapitałowej – również aportu, którego przedmiotem jest wierzytelność. Przychodem nie jest wartość nominalna obejmowanych udziałów, ale wartość (rynkowa) wkładu. Do 31 grudnia 2017 r. przepis ten wyłączał z przychodów przypadki wniesienia aportem przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części. Uchylony zapis został zastąpiony nowym (choć o analogicznych skutkach) wyłączeniem z przychodów. Zgodnie z dodanym do ustawy art. 12 ust. 4 pkt 25 lit. b, do przychodów nie zalicza się: „wartości, o której mowa w ust. 1 pkt 7, jeżeli przedmiotem wkładu niepieniężnego do: spółki albo spółdzielni jest przedsiębiorstwo lub jego zorganizowana część".

W ustawie o CIT odpowiednio też zmieniono art. 16 ust. 1 pkt 39. Poprzednia oraz obecna treść tych przepisów odpowiadają poprzedniej i obecnej wersji art. 23 ust. 1 pkt 34 ustawy o PIT, więc opis skutków zmian ma zastosowanie również w przypadku osób prawnych.

Przykład

Podatnik udzielił pożyczki w kwocie 9 000 zł, od której naliczono odsetki w wysokości 1 000 zł. Podatnik zbywa ww. wierzytelności za kwotę 5 000 zł. Po podziale ceny podatnik uzyskał przychód z tytułu zbycia wierzytelności pożyczkowej 4500 zł (90 proc. ceny zbycia) oraz przychód z tytułu zbycia wierzytelności odsetkowej 500 zł (10 proc. ceny zbycia). W stosunku do pierwszego przychodu kosztem jest kwota 9 000 zł, ale po zastosowaniu art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o CIT powstała strata nie jest kosztem uzyskania przychodów. W stosunku do drugiego przychodu nie występują koszty uzyskania przychodów. Podatnik uzyskuje przychód (dochód) podatkowy w wysokości 500 zł.

Autor jest doradcą podatkowym

podstawa prawna: art. 14 ust. 2 pkt 7b, 7c, 7ca i 7e, art. 17 ust. 1 pkt 9 oraz art. 23 ust. 1 pkt 34 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. DzU z 2018 r., poz. 200 ze zm.)

podstawa prawna: art. 7b ust. 1 pkt 5, art. 12 ust. 1 pkt 4d, 4e i 5a, art. 12 ust. 1 pkt 7 oraz art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. DzU z 2017 r. poz. 2343 ze zm.)

Nowe przepisy zarówno doprecyzowują dotychczasowe regulacje, jak i zmieniają w istotny sposób zasady opodatkowania. Niestety, część z nich jest niejasna i nieprecyzyjna, więc ich stosowanie sprawia podatnikom kłopoty i budzi wątpliwości.

Zasady stosowane w 2017 r.

Pozostało 99% artykułu
2 / 3
artykułów
Czytaj dalej. Kup teraz
Prawo karne
Przeszukanie u posła Mejzy. Policja znalazła nieujawniony gabinet
Prawo dla Ciebie
Nowe prawo dla dronów: znikają loty "rekreacyjne i sportowe"
Edukacja i wychowanie
Afera w Collegium Humanum. Wykładowca: w Polsce nie ma drugiej takiej „drukarni”
Edukacja i wychowanie
Rozporządzenie o likwidacji zadań domowych niezgodne z Konstytucją?
Praca, Emerytury i renty
Są nowe tablice GUS o długości trwania życia. Emerytury będą niższe