Jednym z obowiązków przedsiębiorców zatrudniających pracowników jest pobór zaliczek na podatek dochodowy z tytułu wypłacanych lub pozostawianych do ich dyspozycji wynagrodzeń. Działając jako płatnik, przedsiębiorca ponosi odpowiedzialność zarówno za właściwe obliczenie, pobranie, jak i odprowadzenie pobieranego podatku z tego tytułu.
Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o PIT za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń. Są to w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Oznacza to zatem, że przychody pracownika to nie tylko jego wynagrodzenia o charakterze pieniężnym, ale także te, które mają charakter świadczeń nieodpłatnych bądź częściowo odpłatnych.
Skoro zatem do przychodów pracownika zalicza się także wartość pieniężną świadczeń w naturze, to za taki przychód niewątpliwie należałoby zostać także wartość świadczenia polegającego na możliwości korzystania dla celów prywatnych przez pracownika z samochodu służbowego. Powstaje zatem pytanie o sposób ustalania wartości tego przychodu.
W tym szczególnym przypadku regulacje ustawy o PIT przewidują pewne uproszczenie. Polega ono na ustaleniu tego typu przychodów w sposób ryczałtowy. Mianowicie, w myśl art. 12 ust. 2a ustawy o PIT, wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:
- 250 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm3,