Podsumowując, zgodnie z utrwalonym poglądem organów podatkowych, gdy mieszkanie (lokal) lub jego część służy działalności gospodarczej, co do zasady, nie ma przeszkód do zaliczenia wydatków z nim związanych do kosztów uzyskania przychodów, w części wykorzystywanej na firmowe potrzeby, pod warunkiem, że część ta jest wyodrębniona (por. interpretację Izby Skarbowej w Katowicach z 3 kwietnia 2015 r., IBPBI/1/415- 1512/14/ŚS). Zgodnie z tym stanowiskiem przedsiębiorca nie mógłby w ogóle zaliczyć wydatków związanych z utrzymaniem lokalu mieszkalnego (czynsz, energia elektryczna, woda, ogrzewanie) do kosztów uzyskania przychodów, gdyż zajmowane na tę działalność pomieszczenie nie służy tylko jej prowadzeniu, ale także celom osobistym podatnika.
Wystarczy proporcja, ale racjonalna
Jednak w ostatnim czasie fiskus zmienia zdanie w tym temacie. Aktualnie organy podatkowe przyjmują, że przepisy ustawy o PIT nie uzależniają możliwości zaliczenia omawianych wydatków do kosztów uzyskania przychodów od wyodrębnienia – w dosłownym (fizycznym) sensie – pomieszczenia, w którym prowadzona jest działalność gospodarcza. Podatnik powinien określić, jaka część nieruchomości faktycznie służy prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, i wówczas może w odpowiedniej proporcji zaliczyć poniesione wydatki do kosztów podatkowych.
Można zatem przyjąć, że wydatki związane z utrzymaniem lokalu mieszkalnego (tj. na czynsz, energię elektryczną, wodę, ogrzewanie) w części proporcjonalnie przypadającej na powierzchnię lokalu mieszkalnego zajętą na prowadzenie firmy, mogą być kosztem uzyskania przychodów, jeżeli zostaną racjonalnie i gospodarczo uzasadnione oraz właściwie udokumentowane (por. interpretację Szefa Krajowej Informacji Skarbowej z 13 listopada 2018 r., DPP7.8220.20.2018.CRS).
Uwaga! Jeżeli powierzchnia pomieszczenia wykorzystywanego m.in. na prowadzenie działalności gospodarczej, a nie faktycznie zajmowana wyłącznie na cele firmowe to ok. 20 proc. powierzchni całego mieszkania, to zaliczanie w koszty uzyskania przychodów 20 proc. wydatków na czynsz, energię elektryczną, wodę, ogrzewanie będzie nieuzasadnione (zawyżone). Podatnik powinien określić faktycznie zajmowaną cześć pomieszczenia na potrzeby prowadzenia działalności. Jeżeli się to nie uda, to zaliczanie wydatków do kosztów w takiej proporcji jest ryzykowne. ?
Autor jest doradcą podatkowym
Podstawa prawna: ustawa z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. DzU z 2018 r., poz. 1509 ze zm.)