Tak orzekł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w wyroku z 18 grudnia 2018 r. (I SA/Bd 799/18).
Spółka, będąca instytucją pożyczkową w rozumieniu art. 59a ustawy z 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług finansowych. W związku z tym, spółka może mieć trudności z wyegzekwowaniem należności od swoich klientów. Niekiedy przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne będą równe lub wyższe od kwoty dochodzonej wierzytelności. W takim przypadku nieściągalność wierzytelności może być udokumentowana przez spółkę protokołem stwierdzającym taki stan. W związku z tym spółka zadała pytanie, czy na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy o CIT będzie uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niespłaconych, wymagalnych i nieprzedawnionych wierzytelności pożyczkowych w zakresie kwoty głównej.
Czytaj także: Jak rozliczyć wierzytelności w kosztach podatkowych
W ocenie spółki, spełnia ona wszystkie wymogi dla instytucji pożyczkowych wskazane w ustawie o kredycie konsumenckim. Tym samym spełnia wynikający z ustawy o CIT warunek dotyczący posiadania statusu jednostki organizacyjnej uprawnionej do udzielania pożyczek, na podstawie odrębnych ustaw regulujących zasady jej funkcjonowania. Ponadto, w ocenie spółki, spełnia ona warunek związany z należytym udokumentowaniem nieściągalności wierzytelności.
Organ uznał w interpretacji, że na podstawie ustawy o CIT spółka nie będzie uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, odpisanych jako nieściągalne, wierzytelności z tytułu udzielonych pożyczek, niezależnie od tego, czy zostały one prawidłowo udokumentowane w sposób określony w art. 16 ust. 2 tej ustawy. Nie spełnia bowiem wymogów podmiotowych określonych w tym przepisie, tzn. jej działalność nie podlega nadzorowi państwowego organu nadzoru nad rynkiem finansowym.
