Jan Maciejewski: Projekt Judasz i zbrodnia zaniedbania

Ostatecznie nic, co zrobił, nie było aż tak straszne. Bez jego udziału wypadki potoczyłyby się bardzo podobnie; nie tamtej nocy, to następnego dnia, nie w tym ogrodzie, to w innym. W całej tej intrydze był tylko statystą; mignął przez chwilę, nawet nie tyle on sam, co jego srebrniki. Te, które i tak za parę godzin zwrócił. Zrozumiał swój błąd szybciej, niż w podobnych przypadkach wynosi średni czas reakcji. Żałował bardziej niż niejeden zbrodniarz. A jednak to właśnie on z nami został. Jest imieniem, które znajduje kolejnych nosicieli.

Publikacja: 10.04.2020 18:00

„Pocałunek Judasza”, fresk Giotta

„Pocałunek Judasza”, fresk Giotta

Foto: Wikimedia Commons, Domena Publiczna

Porywczych, ale gorliwych przywódców nie mamy w zwyczaju nazywać Piotrami, delikatnych, mimowolnie faworyzowanych naśladowców Janami, a nawróconych biznesmenów, takich co to zamiast przeliczać pieniądze, zaczęli zapisywać zgłoski wielkich prawd Mateuszami. Może co najwyżej do tych, którzy machają na oślep łapskami w poszukiwaniu dowodów, przykleja się imię Tomasza. Ale niedowiarek jest tylko bladym cieniem zdrajcy. Tego, który od czasu tej nocy i tamtego ogrodu, już zawsze będzie Judaszem.

Pozostało 86% artykułu

Kontynuuj czytanie tego artykułu w ramach subskrypcji rp.pl

Na bieżąco o tym, co ważne w kraju i na świecie. Rzetelne informacje, różne perspektywy, komentarze i opinie. Artykuły z Rzeczpospolitej i wydania magazynowego Plus Minus.

Plus Minus
Bogaci Żydzi do wymiany
Plus Minus
Robert Kwiatkowski: Lewica zdradziła wyborców i członków partii
Plus Minus
Jan Maciejewski: Moje pierwsze ludobójstwo
Plus Minus
Ona i on. Inne geografie. Inne historie
Plus Minus
Irena Lasota: Po wyborach