Zasady obowiązujące przy wypłacie pracownikom odpraw pieniężnych określa ustawa z 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (tekst jedn. DzU z 2016 r., poz. 1474). Przewiduje ona, że w sytuacji, gdy pracodawca zatrudniający co najmniej 20 etatowców zwalnia pracowników z przyczyn ich niedotyczących, przysługuje im prawo do odprawy pieniężnej. Odprawa ta należy się zarówno w razie rozwiązania umowy o pracę za wypowiedzeniem dokonanym przez pracodawcę, jak i w przypadku rozwiązania umowy za porozumieniem stron.
Wysokość odprawy oblicza się według zasad obowiązujących przy ustalaniu ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy.
Tryb indywidualny
Odprawa przysługuje nie tylko pracownikom zwolnionym w ramach zwolnienia grupowego, ale także tym, których stosunki pracy zostały rozwiązane indywidualnie na zasadach określonych w ww. ustawie. Jednak w tym przypadku prawo to zależy od przyczyny rozwiązania umowy o pracę. Pracownik może liczyć na odprawę tylko wtedy, gdy został zwolniony wyłącznie z przyczyn go niedotyczących.
Wynika to z odesłania zawartego w art. 10 ust. 1 ww. ustawy. Zgodnie z nim przepisy art. 5 ust. 3 – 6 i art. 8 stosuje się odpowiednio w razie konieczności rozwiązania przez pracodawcę zatrudniającego co najmniej 20 pracowników stosunków pracy z przyczyn niedotyczących etatowców, jeżeli:
- przyczyny te stanowią wyłączny powód uzasadniający wypowiedzenie stosunku pracy lub jego rozwiązanie na mocy porozumienia stron,
