Problematykę zwolnień grupowych oraz zasad przyznawania odpraw podwładnym z tego tytułu reguluje ustawa z 13 marca 2003. r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (tekst jedn. DzU z 2016 r., poz. 1474 ze zm.; dalej: ustawa). W art. 1 ustawy precyzuje się zwrot „zwolnień grupowych". O takiej decyzji pracodawcy można mówić, gdy ten jako zatrudniający co najmniej 20 pracowników rozwiązuje z podwładnymi umowy o pracę z przyczyn ich nie dotyczących. Istotne przy tym jest, aby rozwiązanie umów miało miejsce w drodze wypowiedzenia przez pracodawcę lub na mocy porozumienia stron. Ważne jest również, aby zwolnienia obejmowały co najmniej:
- 10 pracowników – jeśli firma zatrudnia ich mniej niż 100,
- 10 proc. pracowników – gdy w zakładzie pracy jest zatrudnionych od 100 do 299 podwładnych,
- 30 pracowników – jeżeli firma zatrudnia ponad 300 pracowników.
W tych liczbach uwzględnia się pracowników, z którymi pracodawca z własnej inicjatywy rozwiązuje umowy na podstawie porozumienia stron, jeśli jest ich co najmniej pięcioro.
