Łyżwiarskie biegi masowe: Nie tylko Azja ma zabawę

korespondecja z Pjongczangu

Wolno się przepychać, można jeździć po wewnętrznym torze treningowym, warto ścigać się co cztery okrążenia. Wywrotek jest dużo, zabawy także. Olimpijski debiut wyścigów łyżwiarskich ze startu wspólnego potwierdził, że w tym chaosie jest potencjał.

W sobotni wieczór w hali łyżwiarskiej Gangneung Oval tak właśnie zakończyły się zawody olimpijskie na długim torze lodowym. Najpierw były po dwa półfinały z udziałem 12 uczestniczek lub uczestników, potem finały, w składach szesnastoosobowych.

Przepisy są proste: 16 okrążeń toru (czyli dystans 6400 m), na czwartym, ósmym i dwunastym lotne są finisze, pierwsza trójka dostaje 5, 3 i 1 punkt. Ostatni sprint jest dużo ważniejszy: 60, 40 i 20 pkt. Skoro z półfinału awansuje ósemka, to przy odrobinie szczęścia nawet jeden punkcik może dać awans, bo punktacja jest ważniejsza od czasu (byle zainteresowany/-ana dotarł/-a do mety).

W praktyce więc najpierw wszystko wygląda jak zabawa w pociąg na łyżwach, panie i panowie suną grzecznie i powoli w rządku, ale w końcu ktoś daje hasło do ucieczki, wagoniki nagle się rozłączają, zaczyna się rejwach. Czuć w tej konkurencji klimat ścigania na krótkim torze, albo też coś z kolarstwa torowego (wyścig punktowy), najpewniej jedno i drugie. Taktyka, zwłaszcza w półfinałach, może być bardzo różna, szerokość toru daje szansę na ataki z każdej strony.

Wyniki przewidzieć trudno, choć są już w świecie wybitni specjaliści od tego ścigania. Joey Mantia (USA) mistrz świata z 2017 roku, właśnie z Gangneung, twierdzi, że to „Formuła 1 łyżwiarstwa szybkiego" i niezachwianie wierzy, że taka dzika jazda posłuży dyscyplinie, a może nawet wywróci nieco zwietrzałą tradycję jazdy parami na czas.

Polskie starty dały się zauważyć, bo w półfinałach kobiecych obie Polki, Madalena Czyszczoń i Luiza Złotkowska, efektownie padły na lód. Pani Magdalena w sytuacji w miarę neutralnej, gdy biegła w ariergardzie wyścigu. Awans przepadł.

Pani Eliza poznała twardość lodu, gdy w połowie trasy dzielnie rzuciła się do sprintu, zdobyła 3 punkty, ale wysiłek opłaciła utratą równowagi. Podniosła się jednak i dojechała do mety. Dobrze zrobiła, bo choć na ostatnim miejscu, to awansowała do finału.

Konrad Niedźwiecki nie przewócił się, zaczął od trzeciego miejsca na czwartym okrążeniu, punkt zaliczył, potem pozwolił na harce innym, może myślał, że ta mała zdobycz wystarczy. Nie wystarczyła, zajął 10. pozycję, ale wolno dojeżdżając do mety mógł sobie uciąć pogawędkę ze sławnym Holendrem Svenem Kramerem, bo taki też jest urok półfinału tej konkurencji, że niekiedy nie trzeba pędzić do mety.

W finałach oszczędzać się już nie można, ostatni finisz decyduje. U pań najpierw samotnie wyrwała do przodu Estonka Saskia Alusalu, małą premię (5 pkt.) zdobyła przed Franceską Lollobrygidą z Włoch i Chinką Li Dan. Drugi i trzeci finisz po drodze też wygrała, lecz została dopadnięta przez grupkę pościgową na dwa okrążenia przed metą.

Finisz i złoto dla Japonki Nany Takagi (to jedna z mistrzyń olimpijskich w wyścigu drużynowym na dochodzenie), srebro dla miejscowej łyżwiarki Kim Bo-Reum, brąz, też tradycyjnie dla Holenderki, Irene Schouten. Złotkowska była dziewiąta.