Pjongczang: Igrzyska niemal dla wszystkich

—korespondencja z Pjongczangu

Ostatnia scena na stadionie po męskim biegu na 15 km wyglądała tak, że mistrz olimpijski Dario Cologna podszedł z uśmiechem do niedużej, ale radosnej grupki mężczyn z numerami startowymi od 110 do 116 i wyściskał każdego z nich.

Poklepał 44-letniego Meksykanina Germana Madrazo, który stracił do niego ponad 25 minut i był na mecie ostatni, wymienił serdeczności z Kolumbijczykiem Sebastianem Uprimnym, przedostatnim. Gratulacje dostał także znany skądinąd Pita Taufatofua z Tonga, który wyprzedził dwóch rywali, straciwszy do Szwajcara tylko 23 minuty.

Jeśli szukać w igrzyskach echa zasad barona De Coubertina, to na pewno w biegu na 15 km stylem dowolnym. Nie łyżwowym, tylko dowolnym – dla tych z końca stawki to właściwe słowo, bo ich wysiłek, choć duży, niewiele przypomina mocne odbicie od krawędzi narty. Człapią jak potrafią, na podbiegach ledwie zipią, na zjazdach z trudem łapią równowagę. Ale są, jako dowód, że można, że nie wszystskie olimpijskie drogi dla takich jak oni, są zamknięte.

German Madrazo, już z siwą brodą, mąż i ojciec, z zawodu biznesmen, ma małą firmę w Teksasie. Właściwie to sklep ze sprzętem i ubiorami do biegania. Pisze też artykuły szkoleniowe do lokalnej gazety w miejscowości McAllen. Do tej pory uprawiał amatorsko triathlon, nawet raz startował w Ironmanie, ale przeczytał artykuł o narciarstwie biegowym, konkretnie o peruwiańskim biegaczu Roberto Carcelanie, zapamiętał zdanie, że biegi to najtrudniejszy sport na świecie.

Zadzwonił do Carcelana, poprosił o radę, potem poleciał do Ameryki Południowej, gdzie, okazało się, jest więcej takich pasjonatów. Z Chilijczykiem Yonathanem Jesusem Fernandezem i Pitą Taufatofuą stworzyli grupkę, tercet egzotyczny, którego celem była kwalifikacja do igrzysk w Pjongczangu.

Z inicjatywy Taufatofuy, który miał już za sobą olimpijskie doświadczenia w Rio (startował tam w zawodach taekwondo), wynajęli domek w Austrii, w Hittsau i tam trenowali po 10 godzin dziennie. – Na początku grudnia 2017 roku zrozumieliśmy, że sukces w sporcie indywidualnym wymaga stworzenia drużyny. Trenowaliśmy więc razem, podróżowaliśmy razem, gotowaliśmy wspólnie. To było wielkie doświadczenie – mówił dziennikarzom dzielny German, również chorąży reprezentacji Meksyku w Pjongczangu.

Pita Taufatofua, też chorąży, bardzo znany od czasu noszenia flagi Tonga w Rio, na nartach wystartował najpierw w Lahti, w mistrzostwach świata. Wybrał sprint stylem dowolnym, wypadł wtedy bardziej niż skromnie, choć dystans nie przekraczał 1,5 km.

Na koreańskie igrzyska zakwalifikował się w ostatniej chwili, próbował kilka razy, ale nie szło. Udało mu się dopiero w styczniu podczas biegu na Islandii, w Isafjordur. Dzień przed końcem okresu kwalifkacji. – Dałem z siebie wszystko, na mecie umarłem. Poświęciłem wiele, ale też poczułem największe sportowe szczęście. No i całkowicie spłukałem się z pieniędzy – oświadczył po tamtym biegu.

W Pjongczangu dobiegł do mety w dobrej formie, zebrał brawa od publiczności, fakt, że niedużej, Koreańczycy biegów nie cenią przesadnie, ale jakaś radość na trybunach była. Na końcu zaś usłyszał od mistrza, że dzielnie się spisał.

Trzeci z trójki przyjaciół, Yonathan Fernandez był w piątek najlepszy, zajął 102. miejsce, ale on uprawia biegi najdłużej, od 2008 roku i jest najmłodszy, ma 32 lata. Startował już w Soczi (był 84. w sprincie) i w Lahti (106. w sprincie). Teraz spełnił ambicje, był najlepszym z uczestników pochodzących z Ameryki Południowej.