Diego Simeone. Ogień nie gaśnie

Nigdy nie wygrał Ligi Mistrzów, ale to on, a nie Zinedine Zidane, który poprowadził Real do trzech triumfów z rzędu, został uznany niedawno za najlepszego trenera dekady.

Wybór Międzynarodowej Federacji Historyków i Statystyków Futbolu (IFFHS) może budzić wątpliwości, bo Simeone w pokonanym polu zostawił także Pepa Guardiolę, Juergena Kloppa i Jose Mourinho – trenerów na pewno bardziej medialnych i pożądanych przez pracodawców, ale również bardziej utytułowanych.

Simeone przez prawie dziesięć lat pracy w Madrycie zdobył siedem trofeów. Rzeczywiście: nie są to liczby działające na wyobraźnię, ale z klubu, który był hiszpańskim średniakiem, uczynił prymusa europejskiego futbolu. Miał być strażakiem ratującym Atletico przed spadkiem, a pod jego wodzą drużyna zaczęła regularnie występować w Lidze Mistrzów, dwukrotnie dotarła do finału (2014, 2016 – porażki z Realem po dogrywce i po rzutach karnych), dwa razy wygrała także Ligę Europy (2012, 2018), a w Hiszpanii zdołała przerwać duopol Królewskich i Barcelony.

W życiu trzeba wierzyć

Od pierwszego tytułu Atletico za kadencji Argentyńczyka mija siedem lat, konkurenci zmagają się ze swoimi problemami, a wojownicy Simeone – choć też nie wszystko idzie po ich myśli – praktycznie od początku sezonu prowadzą w wyścigu o mistrzostwo. Mimo ostatniej wyjazdowej wpadki z Getafe (0:0) wciąż mają kilka punktów przewagi nad Realem i Barceloną. – Gonią nas potwory. Nie poniosą już żadnej porażki – ostrzega Simeone.

Ale nawet gdyby ten wyścig nie skończył się dla jego zawodników szczęśliwie, nie zamierza rozdzierać szat. – Trofea są ważne, ale dla mnie największą nagrodą są postępy, jakie robią piłkarze – powtarza i stara się ich przekonać, że w futbolu jak na wojnie: nie zawsze wygrywają najlepsi, czasem górą są ci, którzy wykazują większą determinację.

Jego motto to: „En la vida, hay que creer" – „W życiu trzeba wierzyć". Sam nigdy nie wątpił w swoje umiejętności. Kiedy miał 17 lat, otrzymał powołanie do kadry do lat 20. Z kolegą spóźnili się na autokar, który wiózł drużynę na trening. Próbowali podjechać komunikacją miejską, ale kierowca autobusu nie chciał ich zabrać, bo nie mieli przy sobie gotówki. Simeone w przypływie złości wygarnął mu, że odmawia pomocy dwóm przyszłym reprezentantom kraju.

Nie rzucał słów na wiatr. Z Argentyną pojechał na trzy mundiale (1994, 1998, 2002), dwukrotnie wygrał Copa America (1991, 1993) i został wicemistrzem olimpijskim (Atlanta 1996).

Lubi mówić, że po boisku biegał „z nożem w zębach". – Sam talent to za mało – zaznacza. Wszystko, co osiągnął, zawdzięcza nieustępliwemu charakterowi i waleczności. Wolał być zniesiony z murawy, niż się poddać. Tego oczekuje także od swoich piłkarzy: zaangażowania od pierwszej do ostatniej minuty. Od każdego, bo nie zwykł dzielić zawodników na tych z podstawowego składu i rezerwowych.

– To trener kompletny. Dużo pracuje nad taktyką, jest świetnie przygotowany do meczów, a wiedzę na temat rywali przekazuje w przystępny sposób. Tworzy więź między drużyną a kibicami. Jest dyrektorem orkiestry – podkreśla były kapitan Atletico Diego Godin.

Kocha zapach murawy

Kolega z czasów gry w Madrycie, hiszpański napastnik Kiko powiedział kiedyś, że Simeone jest „uzależniony od zapachu murawy i ma dar radzenia sobie z presją". Może dzięki temu tak długo utrzymuje się na stanowisku w klubie z europejskiej czołówki i nie czuje wypalenia.

A zmęczenie dopadało przecież każdego. Guardiola i Zidane po sukcesach z Barceloną i Realem potrzebowali przerwy od futbolu. Oczyścić głowę po rozstaniu z Borussią Dortmund musiał Klopp, a Mourinho – odkąd Simeone wrócił do Madrytu jako trener – ma już czwartego pracodawcę. Szkoleniowiec Atletico prędzej czy później też poszuka nowych wyzwań, ale już dawno temu obiecał, że nigdy nie poprowadzi Realu.