Zbigniew Boniek wyjaśnia dlaczego Sousa został selekcjonerem

Mówi się, że spełniony został ostatni warunek, aby można było mówić o polskiej piłce jako członku rodziny europejskiej. Prezes ma obywatelstwo polskie i włoskie, mieszka w Rzymie i w Warszawie. Kapitan reprezentacji dojeżdża na mecze z Monachium. Selekcjoner z Częstochowy nie pasował do obrazu, więc zastąpił go pan mieszkańcem Lizbony...

Sam pan to wymyślił? Zgrabnie brzmi, ale jest uproszczeniem. W dodatku krzywdzącym. To znaczy, że kiedy zatrudniałem Jerzego Brzęczka, to mi jego miejsce zamieszkania nie przeszkadzało, a teraz zaczęło? Co to ma wspólnego z grą reprezentacji? Paulo Sousa jest zameldowany w Lizbonie. W Warszawie będzie miał wynajęty pokój w hotelu, a i tak będzie krążył, zmieniał miejsca pobytu w zależności od potrzeb reprezentacji. Sam wie, co ma robić, niezależnie od tego, że jest do naszej dyspozycji. Może się stawić w Warszawie w ciągu kilku godzin.

Nie twierdzę, że ma siedzieć w swoim pokoju w PZPN. Raczej nie powinien. Musi poznawać tych, z których zbuduje reprezentację lub poprawi grę tej, jaka już jest.

Dlatego wybrałem właśnie jego. Przecież mnie pomysł zmiany selekcjonera nie przyszedł do głowy z dnia na dzień. Widziałem, że reprezentacja dochodzi do sufitu, a uważam, że powinna grać lepiej. Bo skoro zawodnicy dobrze prezentują się w swoich klubach, to powinni grać na takim samym poziomie w reprezentacji.

Brzęczek spełnił obydwa stawiane przed nim cele: awansował do finałów mistrzostw Europy i wprowadził do drużyny młodych zawodników. On nie przegrał, miał plany dotyczące eliminacji do mundialu i mistrzostw Europy. Może powinien zostać?

Niezależnie od swoich obserwacji i wątpliwości wsłuchiwałem się w głosy na temat reprezentacji. Nie zaczynam dnia od lektury prasy i nie przywiązuję się specjalnie do opinii dziennikarzy ani wpisów anonimowych osób w mediach społecznościowych. Nie podejmuję decyzji pod ich wpływem. Mam swoje zdanie na każdy temat. Ale sam widziałem, że coś jest nie tak i potrzebna jest zmiana. Ręczę panu, że największy ból serca miałem ja. Bo Jurka bardzo lubię, szanuję, uważam go za dobrego trenera i bardzo przyzwoitego człowieka. A nie mogłem podzielić się swoimi wątpliwościami z nikim. Brałem to na siebie.

Dlaczego pan nie mógł?

Bo żyjemy w Polsce, gdzie topienie jednych ludzi sprawia przyjemność drugim. Mógłbym wypuścić próbny balon, żeby zorientować się, jakie są nastroje. Ale od razu zaczęłaby się wymiana hejtów. Wolałem zrobić to w ciszy. W takim wypadku prezes podejmuje decyzję jednoosobowo. Jako piłkarz odpowiadałem za to, co dzieje się na boisku. Jako trener musiałem wybrać najlepszą taktykę. A jako prezes mam stworzyć optymalne warunki dla osiągnięcia sukcesu.

Nie zachował się pan wobec Jerzego Brzęczka elegancko...

Wprost przeciwnie. Jak pan to sobie wyobraża? Powiedziałbym mu: Jurek szukam kogoś na twoje miejsce, ale nie mów nikomu, dopóki nie znajdę? Po pierwsze, to dopiero byłoby nieeleganckie. Po drugie, myśli pan, że ta wiadomość pozostałaby w tajemnicy? Ja bym nie powiedział, Jurek też, ale pańscy koledzy po fachu natychmiast by to wyniuchali i dopiero zaczęłaby się jazda trwająca kilka tygodni.

I tak się zaczęła.

Ale w dniu, w którym poinformowałem publicznie o odwołaniu Jurka Brzęczka, czyli 18 stycznia. Nazwisko jego następcy podałem 21 stycznia. Widział pan pewnie tylko fragment tego, co się przez te trzy dni działo. W mediach tradycyjnych, społecznościowych i w internecie pojawiały się nazwiska kandydatów. Czytałem je i śmiałem się w duchu, bo ja nigdy bym nie odważył się zwolnić selekcjonera, nie mając kogoś na jego miejsce.

Czy w tym czasie wielu ludzi próbowało pana namówić do zatrudnienia swojego faworyta?

Odebrałem jakieś dwadzieścia–trzydzieści telefonów w tej sprawie z całej Europy. Proponowano mi różnych trenerów. Tylko nikt z Polski się nie odezwał.

A miałby szanse?

Uważam, że jest w kraju czterech–pięciu trenerów, którzy mogliby prowadzić reprezentację. Ale po pierwsze: jeszcze nie teraz. Po drugie: po Jurku wolałem trenera z zagranicy, który oprócz tego, że jest fachowcem, nie będzie czytał polskiej prasy. Żeby nie stracił zapału i nie koncentrował się na radzeniu sobie z hejtem, zamiast normalnie pracować.

Paulo Sousa był najlepszym kandydatem?

Uważam, że tak. Pamiętajmy o jednej rzeczy. Prowadzenie reprezentacji bywa mniej opłacalne niż praca w klubie. Poza kilkoma trenerami pobierającymi ze swoich federacji milionowe gaże większość zarabia mniej, niż mogłaby dostać w dobrym klubie. A jest takich klubów sporo. Praca z reprezentacją Polski jest też dla trenera ryzykiem, bo można więcej stracić, niż zyskać. Dlatego dla trenerów, których nazwiska padały wśród kandydatów – Maurizio Sarriego czy Massimiliano Allegriego to nie byłby żaden interes.

Jak to? Nowy selekcjoner dostał finały Euro na tacy, a w eliminacjach do mistrzostw świata może pokazać swoje umiejętności...

Zgoda, ale finały mistrzostw Europy są imprezą samą w sobie. Nie niosą żadnych konsekwencji. Można na nich wygrać lub przegrać, a eliminacje trwają kilka miesięcy. Zaczynają się od meczu w Budapeszcie, który nie będzie łatwy, a wynik Euro może wpłynąć na spotkania eliminacyjne po wakacjach. To wcale nie jest luksusowa sytuacja. Uznałem, że na możliwości finansowe PZPN i potencjał kadry Paulo Sousa jest najlepszym wyborem.

Oddaje pan kadrę w ręce selekcjonera, o którym opinię pan zweryfikował. Ale wraz z nim przychodzi sześciu jego współpracowników z Portugalii, Hiszpanii i Włoch. Asystenci, trener bramkarzy, analityk. Czy to nie jest ryzyko?

Żadne. To są zawodowcy. Zostaje przy kadrze analityk Hubert Małowiejski, rzecznik Kuba Kwiatkowski i dyrektor operacyjny Łukasz Gawryjołek. Jeśli Paulo Sousa będzie chciał do pomocy jakiegoś polskiego trenera, to go dostanie.