Odwołując się do argumentu z „tożsamości konstytucji" mamy na myśli takie przepisy konstytucji, które stanowią o jej podstawowej funkcji, określają cele wspólnoty państwowej, suwerena i sposób wykonywania władzy suwerennej, kontynuują ugruntowaną tradycję konstytucyjną i gwarantują podstawowe w cywilizacji europejskiej wolności i prawa człowieka. Innymi słowy, mówiąc o „tożsamości konstytucji", mamy na myśli te przepisy konstytucji, których zmiana spowodowałaby, że będziemy mówić o innej konstytucji aniżeli ta, która została uchwalona i potwierdzona w referendum przyjmującym konstytucję.
Analiza postanowień Konstytucji RP pozwala dostrzec w niej tkwiące argumenty ogólne i szczegółowe na rzecz tezy o ograniczonej możliwości zmiany konstytucji, a więc za istnieniem w jej treści postanowień, o których możemy powiedzieć, że są relatywnie niezmienialne.
Co się tyczy argumentów natury ogólnej, które można wyprowadzić z konstytucji, to pragniemy zwrócić uwagę na sformułowania wstępu do Konstytucji RP oraz postanowienia art. 30 konstytucji. We wstępie do Konstytucji Polski in fine pisze się: „Wszystkich, którzy dla dobra Trzeciej Rzeczypospolitej tę Konstytucję będą stosowali, wzywamy, aby czynili to, dbając o zachowanie przyrodzonej godności człowieka, jego prawa do wolności i obowiązku solidarności z innymi, a poszanowanie tych zasad mieli za niewzruszoną podstawę Rzeczypospolitej Polskiej". Powoływany powyżej art. 30 konstytucji formułuje zasadę godności człowieka – „Przyrodzona i niezbywalna godność człowieka stanowi źródło wolności i praw człowieka i obywatela. Jest ona nienaruszalna, a jej poszanowanie i ochrona jest obowiązkiem władz publicznych". Użycie w konstytucji powyższych sformułowań o „nienaruszalnych" zasadach (wstęp) i „nienaruszalnej" godności człowieka sugeruje wprost ograniczone możliwości ich zmiany (zmiany ich treści lub uchylenia).
Przechodząc do argumentów szczegółowych tkwiących w poszczególnych postanowieniach konstytucji, których zmiana jest naszym zdaniem ograniczona lub wręcz niedopuszczalna, przede wszystkim pragniemy przywołać postanowienia art. 8 Konstytucji RP, który stanowi, że: 1. Konstytucja jest najwyższym prawem Rzeczypospolitej Polskiej i 2. Przepisy konstytucji stosuje się bezpośrednio, chyba że konstytucja stanowi inaczej.
Postanowienie to znalazło się w konstytucji z 1997 r. jako reakcja na traktowanie we wcześniejszej doktrynie prawa konstytucyjnego, a przede wszystkim w praktyce sądowej (lat 1950–1980) konstytucji jako dokumentu wyłącznie politycznego, deklaracji politycznej nienadającej się do stosowania w sądach. Analiza praktyki sądowej wskazuje, że konstytucja jest stosowana w orzecznictwie nie tylko Trybunału Konstytucyjnego, co jest oczywistością, ale także sądów powszechnych, administracyjnych, wojskowych i Sądu Najwyższego. W ten sposób sądy podnoszą na wyższy poziom ochronę wolności i praw człowieka. Uchylenie art. 8 ust. 2 konstytucji spowodowałoby możliwość pomijania konstytucji jako aktu prawnego w procesie ochrony wolności i praw człowieka i w istocie cofnęłoby praktykę prawną do czasów koncepcji konstytucji jako dokumentu tylko politycznego. W dalszej kolejności za relatywnie niezamienialne przepisy konstytucji uznajemy art. 2 w jego związku z art. 1 i 4 Konstytucji RP. Art. 2 formułuje zasadę demokratycznego państwa prawnego urzeczywistniającego zasady sprawiedliwości społecznej. Analiza art. 2 Konstytucji RP w związku z art. 1: (zasada dobra wspólnego) i art. 4 ust. 1: (zasada suwerenności Narodu) polskiej ustawy zasadniczej prowadzi do wniosku, że intencją ustrojodawcy co do formy państwa było ustanowienie demokratycznej republiki jako państwa unitarnego, w której władza należy do Narodu. Zmiana tej formy państwa nie mogłaby nastąpić w drodze nowelizacji konstytucji.
Za względnie niezmienialne należałoby uznać także przepisy, które definiują zasadę podziału władzy, a więc przede wszystkim art. 10 Konstytucji RP. Są to przepisy nie tylko regulujące zręby struktury państwa, ale – jak wiadomo od czasów Monteskiusza – stanowiące także zasadniczą gwarancję zakodowanych w konstytucji wolności i praw jednostki. Likwidacja lub deformacja zasady podziału władzy, jak pokazuje doświadczenie historyczne wielu państw, jest zawsze przesłanką do przekreślenia zasad ustrojowych stanowiących o „tożsamości konstytucji".