Krzysztof Adam Kowalczyk: Rewolucja u bram garaży

Pożegnanie z silnikiem benzynowym i dieslem potrwa w Polsce dłużej niż na Zachodzie, ale ich los jest już przesądzony.

Publikacja: 25.07.2021 21:00

Krzysztof Adam Kowalczyk: Rewolucja u bram garaży

Foto: shutterstock

Gdy w 1982 r. szedłem na studia i wybrałem politechnikę (alternatywą był SGPiS, ale w stanie wojennym nikt nie potrzebował ekonomistów), już wtedy mówiło się o rychłej karierze aut na prąd. Świat lizał rany po kryzysie naftowym, a w Polsce, która splajtowała z powodu długów Gierka, brakowało pieniędzy na ropę i w efekcie paliwa na stacjach.

Mijały lata. Zdążyłem nauczyć się projektować silniki spalinowe i układy napędowe pojazdów, ukończyć studia, potem zacząć drugie, a nawet zmienić zawód, gdy popyt na inżynierów zniknął, ale pojawił na dziennikarzy ekonomicznych. Komunizm w Polsce zdążył upaść, rozsypał się też „wieczny" Związek Radziecki, a silnik Diesla i benzynowy trwały dalej. Poprawiały tylko parametry spalania, ograniczając paliwożerność i emisję szkodliwych substancji. Dlatego ze sceptycyzmem witałem wróżby epoki aut na prąd. Do czasu.

Oto bowiem stara technologia osiągnęła kres możliwości technicznych. Los silnika spalinowego jest przesądzony. Wyznaczenie przez Komisję Europejską daty stypy po nim na 2035 r. (potem będzie się rejestrować tylko auta zeroemisyjne) to tylko formalność.

Jeszcze nie mamy pewności, która technologia zdominuje motoryzację: elektryczna czy wodorowa? Pierwsza ma wadę – ograniczoną pojemność baterii i za mały zasięg. Wodór wydaje się lepszy. Ale technologia lepsza nie musi wygrać. Wygra ta, która szybciej zdobędzie rynek – tak jak kaseta VHS wyprzedziła Betacam, który trafił tylko do niszy w TV.

Niszą dla wodoru będą ciężarówki. Ich producenci nie tylko projektują już pojazdy zostawiające ślad H2O zamiast smrodu diesla, ale też planują sieci tankowania wodoru. Konsumentom pozostaną auta na baterię.

Pojazdy z zieloną rejestracją już teraz nieśmiało przemykają po polskich ulicach, ale ich sprzedaż jest u nas 20–30 razy niższa niż na Zachodzie. To wciąż zabawki dla zamożnych. Jednak wedle prognoz ich niebotyczne dziś ceny za pięć–sześć lat mają się zrównać z ceną aut spalinowych.

Jednak nim to nastąpi, pewnie przeżyjemy jeszcze jedną – ostatnią już – falę importu „używek" na diesel i benzynę, bo Niemcy, Holendrzy i Francuzi przyspieszą przesiadkę na elektryki. U nas potrwa ona dłużej, także z powodu słabego dostępu do publicznych punktów ładowania i niebotycznych cen „tankowania". Ale to się zmieni i najdalej za 15–20 lat nasze kupowane dziś spaliniaki odjadą na złom. Albo do muzeum motoryzacji.

Gdy w 1982 r. szedłem na studia i wybrałem politechnikę (alternatywą był SGPiS, ale w stanie wojennym nikt nie potrzebował ekonomistów), już wtedy mówiło się o rychłej karierze aut na prąd. Świat lizał rany po kryzysie naftowym, a w Polsce, która splajtowała z powodu długów Gierka, brakowało pieniędzy na ropę i w efekcie paliwa na stacjach.

Mijały lata. Zdążyłem nauczyć się projektować silniki spalinowe i układy napędowe pojazdów, ukończyć studia, potem zacząć drugie, a nawet zmienić zawód, gdy popyt na inżynierów zniknął, ale pojawił na dziennikarzy ekonomicznych. Komunizm w Polsce zdążył upaść, rozsypał się też „wieczny" Związek Radziecki, a silnik Diesla i benzynowy trwały dalej. Poprawiały tylko parametry spalania, ograniczając paliwożerność i emisję szkodliwych substancji. Dlatego ze sceptycyzmem witałem wróżby epoki aut na prąd. Do czasu.

Opinie Ekonomiczne
Witold M. Orłowski: Gospodarka wciąż w strefie cienia
Opinie Ekonomiczne
Piotr Skwirowski: Nie czarne, ale już ciemne chmury nad kredytobiorcami
Ekonomia
Marek Ratajczak: Czy trzeba umoralnić człowieka ekonomicznego
Opinie Ekonomiczne
Krzysztof Adam Kowalczyk: Klęska władz monetarnych
Opinie Ekonomiczne
Andrzej Sławiński: Przepis na stagnację