Cztery kotwice Tomasza Kaczora

30-latek po zgrupowaniu w Sabaudii postawił na treningi w Licheniu i kiedy epidemia koronawirusa zamknęła większość polskich olimpijczyków w domach, on spokojnie pracował. Śmiał się, że ma w pobliżu wodę święconą i nic mu nie grozi, a czasy na sprawdzianach miał jeszcze lepsze niż rok wcześniej. – To była naprawdę petarda – mówił zachwycony.

Świetne wyniki osiągnął mimo bólu. Kilka tygodni wcześniej, podczas treningu biegowego, poślizgnął się i chwycił za niewielkie drzewko. Coś szarpnęło w barku, pojawił się ból, ale nie przerwał pracy.

– Po solidnej rozgrzewce ból ustępował i mogłem pracować. Wracał dopiero wieczorem. Bark cierpł, budziłem się w środku nocy. Trenowałem na wodzie, ale już podczas zajęć na siłowni nie mogłem wykonywać wszystkich ćwiczeń – opowiada w rozmowie z „Rzeczpospolitą”. – Wreszcie postanowiłem na własną rękę zrobić badania i okazało się, że zerwałem ścięgno rotatora barku. Kiedy usłyszałem diagnozę, usiadłem i zrobiłem się blady. Zapytałem tylko doktora, co z igrzyskami. Uspokoił mnie, że zdążę, ale tylko dlatego, że są za rok.

Ratunek z Chin

Sportowa kariera Kaczora to wiraż za wirażem. Kiedy rok temu odbierał w Mińsku złoty medal Igrzysk Europejskich, po policzkach płynęły mu łzy. Ledwie kilka miesięcy wcześniej właściwie wypadł z toru i był po drugiej stronie rzeki. Zapowiedział żonie, że kończy ze sportem, ale kilkanaście godzin po tej rozmowie z ratunkiem zadzwonił trener Marek Ploch.

Kłopoty zaczęły się w 2018 roku. Kaczora męczyły choroby i kiepsko przepracował zimę, co odbiło się na wynikach. Najpierw przegrał krajowe eliminacje na 1000 m (dystans olimpijski) i wypadł z kadry, a później – już na dwukrotnie krótszej trasie – nie sięgnął podium mistrzostw świata. Te wyniki oznaczały, że stracił państwowe stypendium i został bez pieniędzy.

Kajakarze w Polsce nie są krezusami, więc oszczędności zaczęły szybko topnieć. Ojciec dwójki małych chłopców musiał rozejrzeć się za zarobkiem i wyjechał do Wielkiej Brytanii. Pracował na fermie indyków, siedem dni w tygodniu po 12 godzin. Dziś mówi, że nie żałuje, bo poznał życie. Wtedy często stał pod prysznicem, a w oczach pojawiały się łzy. – Pytałem sam siebie: „Kurczę, Tomek, co ty tu robisz? Niedawno byłeś na igrzyskach” – opowiada.

Miał dość sportu, postanowił odłożyć wiosło. Zmienił zdanie, bo ofertę pracy w roli asystenta trenera kadry Chin złożył mu Ploch. – Obiecał mi bilety, opłacenie pobytu i pensję aż do igrzysk w Tokio. Pomyślałem, że to dla mnie szansa. Jedynym problemem było to, że musiałbym się tam przenieść na stałe. Znowu zadzwoniłem do żony. Zastanowiła się, porozmawiała z rodzicami i odpowiedziała: „Damy sobie radę. Rodzice pomogą z chłopcami. A ty jedź, walcz o igrzyska, spełniaj swoje marzenia”.

Dieta Lewandowskiej

Chińczycy obiecali Kaczorowi, że zrobią z niego mistrza globu, ale rozmyślili się po pięciu miesiącach. Polak błysnął na dwóch pierwszych zawodach Pucharu Świata i w Chinach najwyraźniej uznano, że stanowi zbyt duże zagrożenie dla ich zawodników.

Praca, którą wykonał z Plochem, przyniosła efekt. Poznaniak w Mińsku pokonał trzykrotnego mistrza olimpijskiego, Niemca Sebastiana Brendela. Wynik ten był szokiem, bo początkowo na zawody w ogóle miał nie jechać. Działacze do składu dołączyli go w ostatniej chwili, po udanych eliminacjach krajowych. Minęły dwa miesiące i do złota Igrzysk Europejskich dołożył wicemistrzostwo świata. Szybszy był jedynie drugi, obok Brendela, gwiazdor sprintu – Brazylijczyk Isaquias Queiroz dos Santos.

Wystarczyło kilka miesięcy, żeby Kaczor pokonał drogę od niespełnionej nadziei polskich kajaków do człowieka, który zapowiada, że jedzie do Tokio po medal.