Urzędnik też może dorobić
ZAKAZY
Pracownik samorządowy może podjąć dodatkowe zajęcie zarobkowe, pod warunkiem że nie pozostaje ono w sprzeczności z jego obowiązkami służbowymi.
- Czy pracownik jednostki samorządu terytorialnego może dodatkowo „dorabiać"?
Ustawa z 21 listopada 2008 r. o pracownikach samorządowych stanowi w art. 30, że pracownik samorządowy zatrudniony na stanowisku urzędniczym, w tym kierowniczym stanowisku urzędniczym, nie może wykonywać:
- zajęć pozostających w sprzeczności lub związanych z zajęciami, które wykonuje w ramach obowiązków służbowych, wywołujących uzasadnione podejrzenie o stronniczość lub interesowność, oraz
- zajęć sprzecznych z obowiązkami wynikającymi z ustawy.
W przypadku stwierdzenia naruszenia przez pracownika samorządowego któregokolwiek z tych zakazów, niezwłocznie rozwiązuje się z nim stosunek pracy bez wypowiedzenia lub odwołuje się go ze stanowiska.
Dodatkowymi obowiązkami obwarowane jest prowadzenie przez pracownika samorządowego działalności gospodarczej. W myśl art. 31 ustawy, pracownik samorządowy zatrudniony na stanowisku urzędniczym, w tym kierowniczym, ma obowiązek złożyć oświadczenie o prowadzeniu działalności gospodarczej i określić jej charakter. Ponadto musi składać odrębne oświadczenia w przypadku zmiany charakteru prowadzonej działalności. Gdy nie złoży oświadczenia o prowadzeniu działalności gospodarczej w terminie 30 dni od dnia jej podjęcia albo zmiany jej charakteru, nakładana jest na niego kara upomnienia albo nagany.
Warto w tym miejscu przywołać wyrok Sądu Najwyższego z 15 lutego 2005 r. (I PK 134/05), w którym SN przyjął, że wykonywanie prywatnej działalności gospodarczej przez pracownika samorządowego w czasie i miejscu zatrudnienia pozostaje w sprzeczności z jego obowiązkami pracowniczymi oraz może wywoływać uzasadnione podejrzenie o stronniczość lub interesowność, nawet wtedy, gdy dotyczy działalności nieobjętej bezpośrednio jego zakresem czynności pracowniczych.
Pracownik samorządowy może więc podejmować dodatkowe zajęcia zarobkowe, jeżeli nie będą one wywoływały podejrzeń o jego stronniczość i bezinteresowność ani nie będą sprzeczne lub związane z zakresem czynności wykonywanych w miejscu pracy (ciężar dowodu ciąży w tym przypadku na pracodawcy). Ponieważ ustawa nie różnicuje sytuacji pracowników w zależności od podstawy prawnej stosunku, na którym opiera się zajęcie zarobkowe, te same zasady dotyczą osób „dorabiających" na podstawie stosunku pracy oraz stosunku cywilnoprawnego (umowa zlecenia, o dzieło i inne).
Dodatkowa praca bez pytania o zgodę
TRYB
Co do zasady podwładny nie musi mieć zgody pracodawcy na podjęcie dodatkowej pracy zarobkowej. Nie można go z tego powodu zwolnić, chyba że pracodawca wykaże, że to zajęcie co najmniej zagraża jego interesom i naraża na szkodę.
- Zaproponowaliśmy pracownikowi zawarcie umowy o zakazie konkurencji w czasie trwania stosunku pracy. Z jej treści wynika zakaz jakiegokolwiek zarobkowania w okresie zatrudnienia, bez względu na to, czy naruszałoby to interesy pracodawcy, czy też nie. Czy tak szeroki zakaz konkurencji jest dopuszczalny?
Naruszenie przez pracownika umowy o zakazie konkurencji w czasie trwania zatrudnienia (art. 101
1
§ 1 k.p.) przez podjęcie działalności konkurencyjnej stanowi wystarczającą przyczynę uzasadniającą wypowiedzenie umowy o pracę. Jeżeli jednak takiej umowy nie zawarto, to w kontekście naruszenia pracowniczego obowiązku dbałości o dobro zakładu pracy jako przyczyny uzasadniającej wypowiedzenie należy każdorazowo ocenić, czy podjęcie przez pracownika działalności konkurencyjnej wobec pracodawcy stanowi naruszenie jego interesów, godzi w dobro zakładu pracy lub wyrządza (może wyrządzić) szkodę (wyrok Sądu Najwyższego z 18 czerwca 2007 r., II PK 338/06).
Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego z samego obowiązku dbania o dobro zakładu pracy nie wynika więc kategoryczny zakaz prowadzenia przez pracownika działalności konkurencyjnej wobec pracodawcy. Dodatkowo konieczne jest bowiem wykazanie, iż działalność prowadzona przez podwładnego narusza interesy pracodawcy i co najmniej stwarza ryzyko wyrządzenia mu szkody.
Także samo podjęcie działalności gospodarczej lub innego dodatkowego zajęcia zarobkowego przez pracownika co do zasady nie wymaga zgody pracodawcy i nie może stanowić przyczyny rozwiązania stosunku pracy. W kodeksie pracy nie ma przepisu, z którego wynikałby obowiązek informowania pracodawcy o podjęciu takiego zajęcia. Wyjątkiem są sytuacje, gdy przepisy prawa zabraniają pracownikowi podejmować dodatkowe zatrudnienie bez zgody pracodawcy. Takie ustawowe ograniczenia dotyczą jednak osób zatrudnionych w instytucjach publicznych, np. urzędników państwowych i samorządowych, sędziów i prokuratorów, policjantów czy żołnierzy.
Anna Telec, radca prawny, prowadzi Kancelarię Prawa Pracy