Brak wniosku o urlop nie pozbawia ekwiwalentu - o wyroku TSUE

Takie stanowisko zajął Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) w wyroku z 6 listopada 2018 r. w sprawie Sebastian W. Kreuziger przeciwko Land Berlin (C-619/16).

W czym problem

Omawiana sprawa dotyczyła pracownika administracji, który odbywał w urzędzie aplikację prawniczą w ramach przygotowania do zawodu. Po zakończeniu kształcenia złożył on wniosek o wypłatę ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany w trakcie pobierania nauki urlop wypoczynkowy. Organ administracji dwukrotnie odmówił wypłaty ekwiwalentu. Uzasadniając swoje stanowisko twierdził, że prawo niemieckie nie przewiduje prawa do ekwiwalentu. Dodatkowo organ wskazał, że prawo unijne gwarantuje pracownikom ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy tylko w sytuacji, gdy pracownik nie wykorzystał urlopu z przyczyn niezależnych od swojej woli.

Pracownik zaskarżył decyzję organu administracji do sądu administracyjnego w Berlinie. Sąd podtrzymał stanowisko pracodawcy. W wyroku wskazał, że odpowiednie prawo niemieckie nie przewiduje prawa do ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop. Sąd powtórzył także argumentację organu administracji w zakresie rozumienia prawa unijnego. Wskazał ponadto, że prawo niemieckie nakłada na pracowników obowiązek złożenia wniosku urlopowego. W związku z tym, że pracownik z własnej woli nie złożył takiego wniosku, jego prawo do corocznego urlopu wypoczynkowego wygasło.

Pracownik odwołał się od wyroku do sądu administracyjnego drugiej instancji. Sąd ten, choć podzielił wcześniejsze stanowisko organów co do braku podstaw do wypłaty ekwiwalentu, nabrał wątpliwości w zakresie rozumienia prawa unijnego.

Czytaj też:

Kumulowany urlop wypoczynkowy może przepaść - wyrok TSUE

Trybunał UE: prawo do urlopu i ekwiwalentu może stracić pracownik, który umyślne zwlekał z wnioskiem urlopowym

Co uznał Trybunał

Na wstępie swoich rozważań Trybunał Sprawiedliwości wskazał, że prawo każdego pracownika do corocznego płatnego urlopu należy uważać za zasadę socjalnego prawa Unii o szczególnej wadze, od której to zasady nie może być odstępstw. Wskazał także, że art. 7 ust. 2 dyrektywy 2003/88 ustanawia prawo pracownika do ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany coroczny urlop wypoczynkowy. Przepis ten ma zapobiegać sytuacjom, w których na skutek rozwiązania umowy o pracę skorzystanie przez pracownika z urlopu, choćby w formie pieniężnej, byłoby wykluczone. TSUE podkreślił przy tym, że art. 7 ust. 2 dyrektywy 2003/88 nie ustanawia żadnego warunku w zakresie przyznania prawa do ekwiwalentu pieniężnego poza:

1) ustaniem stosunku pracy oraz

2) niewykorzystaniem przez pracownika całego corocznego urlopu, do którego miał on prawo w chwili ustania stosunku pracy.

W rezultacie, zdaniem Trybunału, prawo krajowe nie może ograniczać prawa pracownika do ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy z tego tylko względu, że pracownik nie złożył wniosku o udzieleniu mu takiego urlopu.