Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z 6 listopada 2018 r. w sprawach C-619/16 i C-684/16 Sebastian W. Kreuziger przeciwko Land Berlin oraz Max-Planck-Gesellschaft zur Förderung der Wissenschaften eV przeciwko Tetsujiemu Shimizu rozstrzygnął spór dotyczący możliwości utraty prawa do urlopu wypoczynkowego (ekwiwalentu) w sytuacji, gdy pracownik nie złożył wniosku o udzielenie tego urlopu. TSUE uznał, że niezłożenie przez pracownika wniosku o umożliwienie skorzystania z nabytego na mocy przepisów prawa do corocznego płatnego urlopu w trakcie okresu rozliczeniowego nie może powodować automatycznie – a zatem bez uprzedniego sprawdzenia, czy pracownik ten miał rzeczywiście możliwość skorzystania z tego prawa – utraty prawa do urlopu, a w związku z tym utraty prawa do ekwiwalentu pieniężnego w razie ustania stosunku pracy.
Dwie sprawy
Trybunał rozstrzygnął tym wyrokiem dwie sprawy.
Pierwsza dotyczyła Sebastiana W. Kreuzigera odbywającego w administracji kraju związkowego Berlin (Niemcy) płatną aplikację przygotowującą do wykonywania zawodów prawniczych. Podczas ostatnich kilku miesięcy aplikacji skarżący nie korzystał z corocznego płatnego urlopu. Tuż po zakończeniu aplikacji zwrócił się do pracodawcy o przyznanie mu ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystane dni urlopu, ale spotkał się z odmową.
Skarżący skorzystał z drogi sądowej, zaskarżając odmowną decyzję przed niemieckimi sądami administracyjnymi.
Druga sprawa dotyczyła Tetsuji Shimizu zatrudnionego przez Max-Planck-Gesellschaft zur Förderung der Wissenschaften („Max-Planck-Gesellschaft"). Dwa miesiące przed zakończeniem stosunku pracy pracodawca zwrócił się do niego o wykorzystanie pozostającego urlopu (nie wskazując mu terminów wybranych przez siebie). T. Shimizu wykorzystał tylko dwa dni urlopu i zażądał zapłaty ekwiwalentu za resztę niewykorzystanego urlopu, czego mu odmówiono. Sprawa i w tym wypadku znalazła swój finał przed sądami niemieckimi.
