Jeśli uznaniu zdarzenia za wypadek przy pracy bądź potraktowania go na równi z wypadkiem przy pracy, na podstawie protokołu powypadkowego lub karty wypadku należy wypełnić statystyczną kartę wypadku (Z-WK). Wzór karty określa załącznik do rozporządzenia ministra pracy i polityki społecznej z 7 stycznia 2009 r. w sprawie statystycznej karty wypadku przy pracy (DzU nr 14, poz. 80).
Kopię statystycznej karty wypadku przy pracy pracodawca powinien przechowywać przez 10 lat w dokumentacji dotyczącej wypadków przy pracy.
Autorka jest starszym specjalistą ds. kadr i płac
Ustalenie okoliczności zdarzenia
Zespół powypadkowy powinien:
1) dokonać oględzin miejsca wypadku, stanu technicznego maszyn i innych urządzeń technicznych, stanu urządzeń ochronnych oraz zbadać warunki wykonywania pracy i inne okoliczności, które mogły mieć wpływ na powstanie wypadku,
2) jeżeli jest to konieczne, sporządzić szkic lub wykonać fotografię miejsca wypadku,
3) wysłuchać wyjaśnień poszkodowanego, jeżeli stan jego zdrowia na to pozwala,
4) zebrać informacje dotyczące wypadku od świadków wypadku,
5) zasięgnąć opinii lekarza, a w razie potrzeby – opinii innych specjalistów, w zakresie niezbędnym do oceny rodzaju i skutków wypadku,
6) zebrać inne dowody dotyczące wypadku,
7) dokonać prawnej kwalifikacji wypadku zgodnie z art. 3 ust. 1 i 2 ustawy wypadkowej,
8) określić środki profilaktyczne oraz wnioski, w szczególności wynikające z oceny ryzyka zawodowego na stanowisku pracy, na którym wystąpił wypadek.
Z orzecznictwa Sądu Najwyższego
- Długotrwałe oddziaływanie na organizm pracownika szkodliwych warunków zatrudnienia, które doprowadza do nagłego ujawnienia się skutku chorobowego, nie jest wypadkiem przy pracy w rozumieniu art. 6 ust. 1 ustawy o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (wyrok z 8 grudnia 1988 r., II UKN 349/98, OSNP 2000/2/78).
- Dopuszczenie do pracy pracownika dotkniętego schorzeniem samoistnym, które w danym dniu czyniło go niezdolnym do pracy, stanowi przyczynę zewnętrzną (wyrok z 9 grudnia 1977 r., III PRN 49/77, OSP 1979/3/48).
- Zdarzenie będące istotnym zewnętrznym czynnikiem wywołującym negatywną reakcję organizmu i stanowiące przyczynę wypadku przy pracy, posiada cechę nagłości tylko wtedy, gdy przebiega w czasie nie dłuższym niż trwanie dnia pracy (wyrok z 30 czerwca 1999 r., II UKN 24/99, OSNAP 2000/18/697).
- Zewnętrzną przyczyną sprawczą wypadku przy pracy może być każdy czynnik pochodzący spoza organizmu poszkodowanego, zdolny — w istniejących warunkach — wywołać szkodliwe skutki, w tym także pogorszyć stan zdrowia pracownika dotkniętego już schorzeniem samoistnym (wyrok z 18 sierpnia 1999 r., II UKN 87/99, OSNAP 2000/20/760).
- Przyczyną zewnętrzną wypadku przy pracy [...] może być wykonywanie codziennych obowiązków pracowniczych, jeżeli przyczyniły się w znaczącym stopniu do pogorszenia samoistnej choroby pracownika (wyrok z 5 lutego 1997 r., II UKN 85/96, OSNAP 1997/19/386).
- Związek pomiędzy nagłą zewnętrzną przyczyną wypadku a pracą polega na miejscowym i czasowym bądź funkcjonalnym powiązaniu przyczyny doznanego uszczerbku na zdrowiu albo śmierci pracownika z wykonywaniem czynności zmierzających do realizacji zadań pracodawcy, do których pracownik zobowiązał się w umowie o pracę lub będących przedmiotem polecenia przełożonych albo nawet podjętych samorzutnie w interesie pracodawcy (wyrok z 7 sierpnia 1997 r., II UKN 245/97, OSNAP 1998/12/370).
- Zgoda przełożonego na opuszczenie przez pracownika miejsca pracy w godzinach pracy w celu załatwienia jego prywatnych spraw nie może być utożsamiana z zachowaniem związku z pracą
wypadku, który nastąpił po opuszczeniu przez pracownika miejsca pracy (wyrok z 14 stycznia 1997 r., II UKN 47/96, OSNAP 1997/17/326).
- Podjęcie przez pracownika nawet nienależących do jego obowiązków, ale celowych czynności, zwykle wykonywanych w zakładzie, dowodzi związku zdarzenia z pracą, skoro pracownik działał w interesie zakładu pracy (wyrok z 13 maja 1982 r., II PRN 8/82, OSP 1983/5/107).
- Okoliczność, że pracownik uległ wypadkowi przy pracy w czasie przeznaczonym na wykorzystanie urlopu wypoczynkowego, nie pozbawia go prawa do świadczeń z ustawy wypadkowej w razie stwierdzenia, że wykonywał on tę pracę wprawdzie bez polecenia, lecz w interesie zakładu pracy (wyrok z 31 marca 1973 r., III URN 38/72, OSP 1973/7/143).