Tak uznał Sąd Najwyższy w postanowieniu z 22 marca 2018 r., II UK 262/17.
A.W. wykonywała pracę na podstawie umowy o świadczenie usług, której przedmiotem było zobowiązanie do pozyskania klientów strategicznych do realizacji imprez masowych, w szczególności właścicieli sklepów wielkopowierzchniowych, pozyskanie klientów kluczowych połączone z zaproszeniem do współuczestnictwa i partycypacji w kosztach przedsięwzięcia. Chodziło o wykonanie zespołu czynności (w tym szeregu powtarzających się czynności) bez względu na to, jaki rezultat te czynności przyniosą (art. 750 kodeksu cywilnego). W sprawie istotnym zagadnieniem prawnym był charakter prawny umowy zawartej między stronami i nazwanej umową o dzieło, a mianowicie, czy ta umowa może być traktowana jako umowa o dzieło w rozumieniu art. 627 i następnych k.c. w związku z art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, czy też jako umowa o świadczenie usług w rozumieniu art. 750 k.c., do której znajdują zastosowanie przepisy o zleceniu. Niezbędne okazało się dokonanie oceny charakteru prawnego umowy, na podstawie której A.W. utworzyła dzieło w postaci bazy danych potencjalnych kontrahentów. Wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania nie przedstawiał zasadnej podstawy przedsądu i dlatego nie został uwzględniony przez Sąd Najwyższy, który ostatecznie odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
Czytaj też:
