Prawo zmarłego pracownika do ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop jest bowiem przenoszone w drodze dziedziczenia na jego spadkobierców - przypomniał Trybunał Sprawiedliwości w wydanym dziś wyroku w połączonych sprawach C-569/16 i C-570/16.
Wdowy poszły po pieniądze
Zmarli mężowie Marii Elisabeth Bauer i Martiny Broßonn byli zatrudnieni, odpowiednio, przez miasto Wuppertal (Niemcy) i przez Volkera Willmerotha. Ponieważ zmarli nie wykorzystali przed swoją śmiercią wszystkich dni corocznego płatnego urlopu, M.E. Bauer i M. Broßonn, jako ich jedyne następczynie prawne, zażądały od byłych pracodawców swoich małżonków ekwiwalentu pieniężnego za te dni. Miasto Wuppertal oraz V. Willmeroth odmówili wypłaty tego ekwiwalentu, w związku z czym M.E. Bauer i M. Broßonn wystąpiły do niemieckich sądów pracy.
Bundesarbeitsgericht (federalny sąd pracy, Niemcy), który rozpatruje te spory, zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości o dokonanie w tym kontekście wykładni prawa Unii, zgodnie z którym każdy pracownik jest uprawniony do corocznego płatnego urlopu w wymiarze co najmniej czterech tygodni, a prawo to nie może być zastąpione wypłatą ekwiwalentu pieniężnego, z wyjątkiem przypadku, gdy stosunek pracy ulega rozwiązaniu.
Bundesarbeitsgericht przypomniał, że Trybunał orzekł już w 2014 r., iż śmierć pracownika nie powoduje wygaśnięcia jego prawa do corocznego płatnego urlopu. Chciał jednak ustalenia, czy dotyczy to również przypadku, gdy prawo krajowe – tak jak prawo niemieckie – wyklucza, by taki ekwiwalent pieniężny mógł wchodzić w skład masy spadkowej. Niemiecki sąd zauważył przy tym, że cele prawa do corocznego płatnego urlopu, czyli umożliwienie pracownikowi odpoczynku oraz zapewnieniu mu okresu wytchnienia i wolnego czasu, nie są już możliwe do osiągnięcia po jego śmierci.
Prawo do urlopu trwa po śmierci
W dzisiejszym wyroku Trybunał potwierdził, że zgodnie z prawem Unii śmierć pracownika nie powoduje wygaśnięcia jego prawa do corocznego płatnego urlopu. Ponadto uściślił, że spadkobiercy zmarłego pracownika mogą domagać się ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany przez niego coroczny płatny urlop.
