Tak stwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z 12 kwietnia 2016 r., II PK 73/15.
Pozwana zatrudniała powódkę będącą radcą prawnym. W trakcie zatrudnienia dział, którym kierowała powódka, otrzymał zadanie przygotowania warunków ekonomicznych i ram prawnych do połączenia się pozwanej z inną spółką. Jednocześnie ww. dział opracowywał restrukturyzację spółek zależnych przynoszących straty.
W tym czasie została zawarta pomiędzy powódką a pozwaną umowa o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy (dalej: umowa) z 12-miesięcznym okresem karencji.
Ponieważ po rozwiązaniu umowy o pracę z powódką pozwana nie wypłaciła jej odszkodowania za powstrzymanie się od czynności konkurencyjnych zgodnie z umową, powódka wystąpiła o nie na drogę sądową. Sąd I instancji uwzględnił powództwo w całości zarówno co do roszczenia głównego, jak i co do odsetek. Natomiast sąd II instancji zasądził powódce odszkodowanie w niższej niż żądanej wysokości przyjmując niższą podstawę jego obliczenia, jak również zasądził odsetki za okres krótszy niż żądany.
pozwana wniosła skargę kasacyjną zarzucając m. in. naruszenie art. 65 k.c. w zw. z art. 300 kp skutkujące błędnym uznaniem, że powódka nie była zatrudniona w zw. z wykonywanym przez nią zawodem radcy prawnego i celem świadczenia pomocy prawnej Pozwanej, jak również naruszenie art. 1011 § 1 i art. 1012 § 1 kp w zw. z art. 3 ust. 3, art. 4 i art. 5 ustawy z 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (DzU z 2014 poz. 637 z późn. zm.; dalej: ustawa o radcach prawnych) skutkujące błędnym uznaniem, że zawarcie Umowy nie jest sprzeczne z zasadami wykonywania zawodu radcy prawnego i celem zawarcia umów o zakazie konkurencji, w sytuacji gdy powódka jako radca prawny zatrudniony na podstawie umowy o pracę obowiązana była dochować tajemnicy zawodowej, a obowiązek ten nie mógł zostać ograniczony w czasie, jest nieodpłatny i powódka nie mogła zostać z niego zwolniona.
