Podpisując umowę o pracę zatrudniony ma prawo oczekiwać, że jego aktywność zawodowa na rzecz firmy będzie się koncentrowała wokół określonych w niej obowiązków, składających się na umówioną pracę. Wskazanie w treści umowy rodzaju pracy, jaka ma być wykonywana, jest bowiem jej istotnym postanowieniem. Strony nie mogą się umówić, że „praca będzie wykonywana" w rozumieniu ogólnym – tak, aby można było zatrudnionemu polecić wykonywanie dowolnych obowiązków w zależności od sytuacji i zapotrzebowania pracodawcy.
Zawód lub stanowisko
Niezbędny w każdej umowie „rodzaj wykonywanej pracy" strony zwykle określają wskazując konkretne stanowisko pracy. W typowych przypadkach posługują się nazwą zawodu, specjalności, charakteru wykonywanej pracy, jak również określeniem funkcji. Tak więc zadania, jakie wykonuje podwładny, stanowią pochodną określonego w umowie rodzaju pracy.
Zwykle pracownik w zakresie wykonywanych obowiązków nie realizuje jednego zadania, ale liczne czynności, które łącznie składają się na umówioną pracę. Wyjątek stanowią proste prace, polegające na wykonywaniu przez cały czas praktycznie jednakowych czynności – np. przy taśmie produkcyjnej.
Czasowe powierzenie
Mimo wykonywania często szerokiego spektrum zadań mieszczących się w granicach umówionej pracy, potrzebą sytuacji może być konieczność powierzenia podwładnemu innych zadań, wykraczających poza zakres czynności i stosowaną powszechnie klauzulę „wykonywania innych poleceń pracodawcy". Pomocnym rozwiązaniem jest wówczas możliwość czasowego powierzenia mu innej pracy niż ta, która wynika z treści umowy o pracę – bez konieczności formalnego modyfikowania warunków pracy i płacy w drodze tzw. wypowiedzenia zmieniającego.
Aby powierzenie innej pracy było legalne, muszą być spełnione określone warunki. Czasowo powierzona praca musi odpowiadać kwalifikacjom pracownika, delegowanie musi być podyktowane potrzebami pracodawcy, a wynagrodzenie zatrudnionego nie może zostać obniżone. Dodatkowym, ważnym ograniczeniem jest limitowany okres, na jaki można skierować pracownika do innej pracy, który wynosi maksymalnie 3 miesiące w roku kalendarzowym.
