Prawo do urlopu wypoczynkowego przysługuje pracownikowi za okres od dnia niezgodnego z prawem zwolnienia do dnia przywrócenia do pracy. Natomiast po rozwiązaniu stosunku pracy – ma on prawo do świadczenia pieniężnego za urlop, którego nie wykorzystał.
Tak orzekł Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z 25 czerwca 2020 r. w sprawach połączonych C-762/18 i C-37/19. Uznał wówczas, że art. 7 ust. 1 i 2 Dyrektywy 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 4 listopada 2003 r. dotyczącej niektórych aspektów organizacji czasu pracy (Dyrektywy 2003/88) stoją na przeszkodzie orzecznictwu krajowemu, według którego pracownikowi zwolnionemu niezgodnie z prawem, a następnie przywróconemu do pracy zgodnie z prawem krajowym w następstwie stwierdzenia nieważności jego zwolnienia na mocy orzeczenia sądu, nie przysługuje prawo do corocznego płatnego urlopu wypoczynkowego za okres od dnia zwolnienia do dnia przywrócenia (lub prawo do ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop) z tego względu, że podczas tego okresu nie świadczył rzeczywiście pracy na rzecz pracodawcy.