- wykonywania pracy, o której mowa w art. 88 ust. 2 ustawy z 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, w okresie nieprzekraczającym 9 miesięcy w roku kalendarzowym (art. 60 ust. 1 pkt 5a ustawy o cudzoziemcach),
- wykonywania pracy innej niż określona w art. 60 ust. 1 pkt 5 i 5a ustawy o cudzoziemcach (art. 60 ust. 1 pkt 6 tej ustawy).
2. jest rezydentem podatkowym w Polsce (posiada certyfikat rezydencji podatkowej).
Z „legalnym zamieszkaniem" wiąże się z kolei badanie ośrodka interesów życiowych cudzoziemca. W tym celu ZUS sprawdza m.in., czy obcokrajowiec wnioskujący o A1 ma w Polsce rodzinę, gdzie uczą się jego dzieci, gdzie spędza święta, czy ma w Polsce przyjaciół itd.
Kluczowe kryterium
To powinno się jednak zmienić. Jak wskazuje resort pracy w swoich wyjaśnieniach, to nie legalne zamieszkanie, ale legalne przebywanie i praca w Polsce są tym kryterium, którym powinien kierować się ZUS przy rozpatrywaniu wniosku o wydanie cudzoziemcowi A1. Oparł się przy tym na wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 24 stycznia 2019 r. w sprawie C-477/17 (p-ko D. Baladin). Trybunał podkreślił w nim, że „obywatele państw trzecich, tacy jak ci, których dotyczy sprawa w postępowaniu głównym, przebywający i wykonujący tymczasowo pracę w różnych państwach członkowskich na rzecz pracodawcy mającego siedzibę w danym państwie członkowskim, mogą powoływać się na przewidziane w rozporządzeniu (WE) nr 883/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego i rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczącym wykonywania rozporządzenia nr 883/2004 zasady koordynacji w celu określenia ustawodawstwa w zakresie zabezpieczenia społecznego, któremu podlegają, ze względu na to, że przebywają oni i pracują legalnie na terytorium państw członkowskich".
Zatem polski pracodawca może delegować do innego państwa członkowskiego pracownika – cudzoziemca z państwa trzeciego, który pracuje w Polsce legalnie. Taki obcokrajowiec świadczący usługi dla polskiego pracodawcy na terenie innego kraju Unii Europejskiej objęty jest bowiem przepisami Dyrektywy 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 16 grudnia 1996 r. dotyczącej delegowania pracowników w ramach świadczenia usług (DzU UEL z 1997 r. Nr 18, str. 1 ze zm.), tak jak polski pracownik.
