Prowadzę firmę z branży kosmetycznej. Mąż jednej z moich pracownic, zatrudnionej bezterminowo, podjął pracę na rzecz konkurencji. Wprawdzie nie mam na to dowodów, ale podejrzewam, że podwładna przekazuje mężowi informacje dotyczące procesu produkcji innowacyjnego kremu do twarzy. Ten zaś, być może licząc na uzyskanie jakichś korzyści u swojego pracodawcy, dostarcza dane szefowi konkurencyjnej firmy. Doszły mnie plotki, że ta firma zamierza wprowadzić na rynek ulepszoną wersję kremu do twarzy w tym samym czasie co moja. O nowym składniku naszego kremu wiedzą natomiast tylko dwie osoby, wśród nich właśnie ta pracownica. Czy mogę z tego powodu wręczyć jej wypowiedzenie umowy, powołując się na utratę zaufania spowodowaną podjęciem przez jej męża zatrudnienia w konkurencyjnej firmie? – pyta czytelniczka.
Pracodawca, który wypowiada etatowcowi bezterminowy angaż, musi odpowiednio uzasadnić tę decyzję. Podana przez niego przyczyna zakończenia współpracy powinna być rzeczywista i konkretna. Sprecyzowanie powodu rozstania ma istotne znaczenie. Pozwala bowiem podwładnemu ocenić, czy faktycznie on zaistniał. Wyklucza ponadto możliwość podniesienia przez pracodawcę, w toku ewentualnego procesu, kolejnych zarzutów. Pełni zatem funkcję gwarancyjną.
Za mało konkretów
Z tego powodu, formułując treść wypowiedzenia, pracodawca nie powinien używać zwrotów zbyt ogólnych, niepopartych konkretnymi okolicznościami. W konsekwencji, samo wskazanie jako przyczyny wypowiedzenia „utraty zaufania do pracownika", ale bez obudowania jej określonymi zachowaniami podwładnego uzasadniającymi ten brak zaufania, narusza dyspozycję art. 30 § 4 kodeksu pracy.
W nadal aktualnym wyroku z 7 września 1999 r. (I PKN 257/99) Sąd Najwyższy stwierdził, że „utrata zaufania do pracownika może uzasadniać wypowiedzenie umowy o pracę, mimo że jego zachowanie nie nosi cech zawinienia, jeżeli w konkretnych okolicznościach jest usprawiedliwiona, w tym znaczeniu, że od pracodawcy nie można wymagać, by nadal darzył pracownika niezbędnym zaufaniem". Natomiast w wyroku z 14 lipca 1999 r. (I PKN 148/99) SN wyraził w uzasadnieniu pogląd, że zaufanie to stan z pogranicza sfer racjonalnej i emocjonalnej, co wyłącza jego pełną obiektywizację.
Brak zaufania
Co z tego wynika dla czytelniczki? Otóż dopóki nie uzyska ona dowodów na to, że jej podejrzenia są słuszne, zasadność wręczenia wypowiedzenia umowy pracownicy będzie wysoce wątpliwa. Sama utrata zaufania spowodowana podjęciem przez jej męża zatrudnienia w konkurencyjnej firmie, bez wskazania konkretnych zdarzeń uzasadniających brak zaufania, jest bowiem zbyt ogólnym twierdzeniem wykluczającym weryfikację, czy rzeczywiście wystąpił powód do jego utraty >patrz wzór wypowiedzenia.
